Hangi halidir insanýn ýssýzlýk
kendi adanda kalmaktýr belki kaçýþ
kayýklar boyasýz
dalgalar huysuz
hýrçýn rüzgârda
saçlarýnda dolaþýr ruhu kayýp aþk
yaðmur kalýntýsý gözlerinde kýrgýn uðultular
gece çoktan giymiþ olsa da yýldýzlý bluzunu
toprak kokulu anýlar çöker yüreðine
sahile vurur ölü hücreler
kumsallardan toplanýr belki sedef týnýlý sözler
ödünç alýnmýþ andýr anýlar ay ýþýðýndan
kurur denizler dizelerde
çekirdekten kolyeler kopar
ayrýlýk param parça…
çatýlarla seviþir göðün ýslak gözleri
dilini sýrlayarak aynalar
bakarsýn çalýnanlarýna
ve
duvarlarý yýkarak içimizle ödediðimiz
sývasý dökük duygularda þiir ezgileri
býrakýr mý alnýna yapýþan yaþamýþlýk
uçsuz bucaksýz denizin tuzudur yalnýzlýk
martý çýðlýðýnda…