SENİ GÖRMEYİNCE
SENÝ GÖRMEYÝNCE
Deðiþmedim, sanmýyorum, deðiþmemde bundan sonra.
Sevmiþimdir hep yalnýzlýðý, seveceðim de mutlaka.
Hasret kalmýþýmdýr rahatça oturup, sýrtýmý dayamaya.
Tahammül edememiþimdir çoðu zaman, yanýmda bir insana.
Bazen unutmuþumdur konuþmaya, yanýmdaki biri ile.
Demek yetiyormuþum o sýrada ben, kendi kendime.
Ne bilirim ki insanlarýn iltifat beklediðini her saniye.
Bu yüzden kapýlýrlarmýþ yanýmda, hep yalnýzlýk hissine.
Lakin öyle deðil, bu defa farklý düþünüyorum sanki.
Eþyalar üzerinde göz gezdirip, arayýþým belki,
Bu gün seninle görüþüp konuþmadýðýmdan olacak ki,
Yalnýzlýk hissediyor, yanýmda istiyorum birini.
Her þey tamam, eksiklik yok gibi görünüyorken,
Yinede bir anormallik, farklýlýk hissediyorum ben.
Uzak kalýnca bir gün dilinden ve gözlerinden,
Bir eksiklik duyuyor, bir þey anlamýyorum günden.
16.2.1988/Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necdet Cemal Ocak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.