Ýki buçuða iki kala; yaðmur molada gönülegelen,
Yýldýzlar birer birer yerini alarak gökteki,
Hercai þölen tam vaktinde göklere yürekseren,
Yarýmayýn temposunda baþlar,
Lacivert atlas posteki.
Þiirler de üþür, menekþelerin yürek ayazlarý vuranda.
Ve her gün hayat damarlarýndan birer birer,
Ölümsü ürpertilerin sýzýlarý ruhlara dolanýr,
Binlerce anda.
Yaðmurun duasýyla serinledim; aþk mührü silinmez.
Dil dile deymeden gönül dili öðrenilmez.
Aðlama yas verir, vezinli ölgünlüðün kýpýrtýsýz çizgisinde.
Gemalmaz duygular binlerce iþtahayla gönle dolup,
Nazenin ellerin týrnaðý gibi hilalaya uyanýr.
Sisleri aralayan þafaðýn týlsýmý ayazlý geceyi kuþatýp,
Yýldýzlarla birer birer vedalaþarak,
Esmer sabahla sarhoþlanýr.
Lilla yapraklarýna ölüm morluðu yýlansý duranda,
Menekþe yansýmalý gönül sam yelinde üþür.
Kývrýlýp küçülerek iðne kovuðunda
Büzüþür canhýraþ zamanlarda.
Gönül istikrarýnýn yürek istikametine vurgunluðu dinmez.
Dil dile deymeden gönlün kilidi çözülmez.
Aðlama pas verir, hüzünlü výcýklýðýn kapkara gölgesinde.
Sait Edip Akdað / S. Edip Yörükoðlu