İMZALAMA BENİ

ilk gördüðümde seni lisedeydin?
sanki bir ’uzun hava’ uzunluðundaki
sularý çamur renginde akan
ceyhan nehrinin ötesindeydin?
bereketinden baþý dönen baþaklar gibi
dönderdin baþýmý
karýncalanýp kamaþan gözlerimle
alýþmadýk türde
savrulan yüreðime bir sevda düþürdün

halep iþi iki mika bilye
iki yürek fazlasýydý gözlerin
ve saçlarýn annenin ellerindeydi
gözü üstünde
bir kale duvarý gibi korur sakýnýrdý seni

sen bir þirin gibiydin
bende de ferhat’ýn talanlý yüreði
yaralý küheylanlara benzerdi
ve
’en karanlýk anýnda gecenin sessizliðinde’
kimseye yakalatmadýðým gözyaþlarýmý biriktiriyordum
hiç akýtmadan?
sonra bir su buharý gibi uçup giden gençliðimi
sürüyordum çýkmaz bir sokaktaki çatlaða
isyaný deneyen en deli yaþýmla

ben yalnýzlýklara alýþmasýný öðrenmiþtim
incecik bedenim uzarken karanlýkta
dönemezdim sýrtýmý onlara
vurulsam da kurþunlarýyla kuytuda

ve hala
yamuk tanrý hades’ler vardý ortalýkta
daha kaç yýl susacaktý insanlýk korkularla
kim bilir daha kaç yüreði acýtmak içindi
onlarýn iþtahlarý ve günahlarý
ve hala
ecelsiz ölenleri görüyorduk
ve hala
acýlarý dinmemiþ düne ait hikâyeleri vardý insanlýðýn
güneþe secde eden ’güne bakan’ çekirdeði gibi

ve hala
insanlarýn karný doymuyor
yüzü gülmüyordu
elleri ayaklarý ýsýnmýyordu

çünkü küllenmiyordu hiçbir acý


yüreðimi bir masa ucu kenarýna býrakýp
seyredip gittim seni
geride haným hanýmcýk bir kýzý býraktým
ekmeði yere düþüren çocuklarýn
öpüp baþýna koymasý gibi
bölünüp gittim kayan bir yýldýza

iþte o zaman
anladým
’bir çocuðun uçurtmasý elinden alýndýðýnda’
neler hissettiðini

þimdi keþkeler kapýmý çaldý
baktým yüreðimin defterine
çevirdim sayfalarýný
okudum ihtiyatla sorgulayarak
geride yaralar kalsa da
esaslý bir þeyler çýktý karþýma
þimdi içimde hüzün yumaðý
dokununca kendi kalbime

’kendimi senden çalmýþým...’


þimdi satýrlarda dans ettiriyorum kalemimi
kelimeler içimde itiþip kakýþmýyor
yeni anlamlar yüklüyorum eski sözcüklere
eskiden kefensiz yazardým
þimdi kalemsiz kâðýtsýz
seviþin tomurcuk çiçekleniþi
dalýn yaprak

þimdi!

Þimdi
nede güzel geliyor þarkýlar
dilim yetiyor gökyüzünde düþler kurmaya
ve hiç küsmüyorum güneþe
sürgün gül dikenlerime
küçük sevinçlerime
suyun üstünde seken ufak bir taþ gibiyim seni düþündükçe
üstelik
ne tuhaf ýsýndýðýmý hissediyorum üþüdükçe...

Kenan Can Yoldaþlar





Sosyal Medyada Paylaşın: