Nelida’ya Mektuplar
Ne çok kandý kadýnlýk
beyazdý önce
alazlý yanýk tenleri
yaþarken gözlerinde
çeyiziydi genç kýzlýk hayalleri
kimi gün ýþýðý içinde
bulut karasý kiminde
ömrünle silsen
çýkmaz bu sandýk lekesi...
rüzgârla çoðalýrken yanýklýðý
aðaç kovuðuna saklandý çoðu kez
taze söðütken dallarý
kökleri kurudu
çakmak taþý yürekle
birleþti pritli ruhu
ilk kývýlcýmýn tanýmý
bu olasý yangýný…
alev sarýnca þiiri
sözü yakar alnýnýn girdaplarý
ve ruhunda çifte ateþ
aldan giyimli ayin zamaný
ve dudaklarýnda mýrýltýdýr sessiz dua
gözleri inançlý kor
tutuþur dilinde çam korusu
yanýk saçlarýnda güneþ
savrulur ha savrulur
fistanýnýna sinen kadýn kokusu…
daðlanan yuvalarda köz biriktirir
küllerini savurur gözyaþý nehirlerine
mum artýðý gecelerde erir
içinin yalnýzlýk korosu
her ses farklý
bastýrýr son nota içindeki hýçkýrýðý.
ne ilkidir yanmanýn
ne sonu
eski bir Havva þarkýsý bu
eskiden kalan hep hatýrlanan
ucu yanýk mektup
bitmeyen hasret yolu...
ve çoktur sevmiþlik
gerçeðe uðramadan kadýn
kendini bulamaz
söyleyemez þarkýlarý
dil sürçer
söz düðümlenir
kundaklar kalbini
yakar adýný...