mevsim acýdan daha serin
yarasý dünlerden kalma zehir
sesleri boðuyor yalpaladýkça ayak izim
kan soluyor toprak… vuruldu kardelenim
ay
kýrýldý ýþýðýn öfkesinden
yas döküyor þimdi yýldýzlar
sessiz ve üryan bekliyor deniz
güneþ
vakitsiz terk etti göðün göðsünü
sehere yürürken yüzümün adýmlarý
üþüyor gece zemheri gözlerinden
onur
nemli gözlerini silmekte
kýrýlýyor kanatlarý insanýn
tuz dökülüyor al yanaðýna dünyanýn
kirpiklerime asýp uyuturken ayýþýðýný
gözlerimden güneþin feryadý taþar
kýyýlarýma çarpar umudu kýrýk martýlar
susar onur!... elleri yosun tutar
dirilir yeniden kardelenim …