II
Tenhaları dolduran bir avazeydi adın
Gün yavaş yavaş çekilse de dağın ardına
Sen ki geceyi ilk akşamdan çağırmazdın
Gözlerin ışık damıtırdı karanlığa
Tenhaları dolduran bir avazeydi adın.
Üşüyünce kuşlar konardı mevsimlerine
Kuşlar ki kanatları baharda buz tutmuş
Ürkek ceylanlar bir bir dönerken evlerine
Yolları tutan avcılar pek yaman vururmuş
Üşüyünce kuşlar konardı mevsimlerine.
Leylakların açtığı mevsime tarih düşür
Sen gözlerini söndürünce yıldızlar sönermiş
Ölüm cemresi düşerse bedene can üşür
Kuğular en güzel şarkıyı ölürken söylermiş
Leylakların açtığı mevsime tarih düşür.
Ayın ışığıyla yıka kanını denizin
Donanmalar indi denizlere gözlerinden
Böyle vuruyorsan sen Leyla değilsin
Gül rengini devşirince alıngan yerimden
Ayın ışığıyla yıka kanını denizin.
Yangınlardan sonra yetiştik şehre Gülbeyaz
Yanık türküler ve rüyalar ardı sıra matem var
Şimdi neden kuşlar kanatlarını bende unutmaz
Söyle şimdi başım göklere nasıl sığar
Yangınlardan sonra yetiştik şehre Gülbeyaz.
Kaybolan iki günah şehridir gözlerin
Hangi saza ağır gelmez şehrayin şarkıları
Kaç gönül evini un ufak etti ellerin
Bir tufan öncesi kızıllık sarınca ufukları
Kaybolan iki günah şehridir gözlerin.
Tenhaları dolduran bir avazeydi adın
Gün yavaş yavaş çekilse de dağın ardına
Sen ki geceyi ilk akşamdan çağırmazdın
Gözlerin ışık damıtırdı karanlığa
Tenhaları dolduran bir avazeydi adın.