kaybettim seni

Yüzün mütevali kederlere bürünmüþ bir sonbahar rüzgarý gibi,
Seni ilk kez þiir okurken duymuþtum duaklarýn bir kozanýn çiçek açýþý gibi zikrediyordu mýsralarý.
Gözlerin ise umut yaðan bir mevsim gibi bakýnýyordu etrafýna.
Ellerin kuþ tüyü gibi masumiyet kokuyordu.

Uzak þehirlerin, uzak mevsimlerin; sýcak-soðuk rüzgarlarý gibi bazan,
Bazan gönülden gönüle uzanan sevgi sözlerinin en titrek tellerine asýlarak.
Bazanda can acýtan ayrýlýklara kement atarak vedalarýn;
Mahzun ve ürkek bir yürek çarpýntýsýnda kaybettim seni.

Kaç dilden seni çaðýrdý þarkýlar, kaç ýrk mabedinde buluþtu seninle,
ben kaybettim geceler boyu aradým da yitirdiðim yerde yoktun.
Ki aðlayýþlarýmda söndüremedi bu yürek yakan ayrýlýðý,
Korkularýma, iradesizliðime raðmen aradým sabrým yoktu üstelik seni kaybetmiþtim

Sosyal Medyada Paylaşın: