Utanıyorum

-I-

oradasýn biliyorum... ( Çocuk )

yaþýn kaç
tenin ne renk
kýz mýsýn, erkek mi? f a r k e t m e z ! ama oradasýn biliyorum

gözünde dehþet
kulaðýnda bomba sesleri
titreyen bedenin büzülmüþ bir duvar kenarýna
yanaðýnda barut sonrasý binalarýn karasý

göz kapaklarýna çivilenmiþ
ölümün kareleri
mevsim beyazýnda utanç lekesi -kýrmýzý-

kaç cansýz beden gördün bu sabah?
kaç kiþi yaþýyor mu? diye dipçiklendi yattýðý yerde
kaç kol, kaç bacak gövdesizdi
kaç bebek anasýz babasýz kaldý

Ahh çocuk!

benim gözlerimden bak isterdim þehrimdeki güneþe
lekesiz maviye býrak umutlarýný
çýrpsýn yüreðindeki beyaz kanatlar

kan kokan ellerinle avuçla isterdim kar tanelerini

çýplak ayaklarla yere basýp –titriyor- derdim
...çok korkmuþ! demek yerine

oradasýn biliyorum,
kaç kiþi seni düþünür
kaç kiþinin içi yanar
sen bilmesen de
sana aðlayanlar var
biliyorum...

utanýyorum gözlerine bakarken büyük olmaktan!


II

oradasýn biliyorum... ( Anne )

kaç aylýktý karnýndaki ikizin
kaç gece dokunarak yattýn bilmediðin tenine
mavi patikleri ördün görmeden ölümü

saçlarýnda yazmada kalmýþ gelincikler
gel gör ki; oyalarýndan damlar kýrmýzý
kýnalý ellerin baðlanmýþ göbeðinde
ama hangi kurþun kalýr ki etten duvarda! ! !

Ahhh ana...!

benim topraðýmda doður isterdim bebelerini
duam kadar beyaz aksýn isterdim sütün
aklar düþene kadar saçlarýna
türkülerini söyleseydin, tencere baþýnda
tabak tabak koysaydýn ve çalakaþýk yeseydiniz “sevgiyi”

öldüren çocuklarý doðuran kadýnlar yüzünden
kadýn olmaktan utanýyorum!

III

oradasýn biliyorum... ( Baba )

ýslýðýnda hangi þarký vardý giderken evine?
ya da hangi sýkýntýn çektiðin offf sesinde?
kimse bilmedi!

ayaklarýnýn dibinde saçýlmýþ filenden ekmekler
bir çikolata kaðýdý kalmýþ
mermi sýcaðýnda erimiþ
ve kanlý portakallar...içi de dýþý da bir

sol kolun nerde?
baþýn düþerken yere kim duydu dudaðýndaki son sesleri ?
yalnýz gittin ölüme binlerce insan gibi

Ahhh baba!

benim dört duvarýmda çalsaydýn eve dönüþ zilini
bacaklarýna sarýlsaydý çocuklar
ve nasýrlaþan parmaklarýn kaybolsaydý saçlarýnda

kaç çocuðu babasýz, kaç kadýný kocasýz býrakan
babalardan utanýyorum!


IV

ve gecenin gölgesi vuruyorsa “kan gölüne”
ve güneþ kurutmuyorsa yaralarý
ve çiçekler açmýyorsa ölüm düþen topraklarda
ve güz yapraðý gibi saçýlmýþsa caddelere cansýz insanlar
ve bir aðaç dibinde
baþsýz yatýyorsa BARIÞ GÜVERCÝNÝ
ÝNSAN OLMAKTAN UTANIYORUM.

Sadece göz kapaklarýmýn karasýnda topraðý...benim ülkemde olsaydýnýz diyorum da! Sýðdýramam ki hepinizi! ! !

Yoksa, benim olduðum yerde de açar “kan çiçekleri.”

Öldükçe insanlýk,
Yaþamaktan utanýyorum! ! ! !


Arzu Altýnçiçek

Sosyal Medyada Paylaşın: