Bir sessizlik oldu
Dünyanýn bütün kötü insanlarý,
Beni, akþam yemeðine davet ettiler…
“gittim!”
Bir gemi yolculuðuna benziyordu
Her yer ayný renk bazen de çok farklý
Ya da bana öyle geliyordu…
—o gece,
Açmamýþ yeþil sümbüllerle boðuþtum!
Sanki saksýda ben vardým…
Çaresizliðimden aðlýyordum.
O gece,
Hüzünlü bir halde odama çýktým.
Pencere dibinden denizi seyrettim
Ve halen sessizlik kalp atýþlarýyla dolanýyordu…
“sýr gibiydi!”
Ama çözdüm çünkü kendimdeydim
Geçmiþimin intikam almaya geldiðini,
Önce yüreðimden gördüm…
(önemli miydi, deðildi tabiî ki de…)
O yaþam benimdi!
Odamýn kapýsý heyecanla çalýndý,
Ve bir kadýn karþý konulmaz güzelliðiyle:
“sakýn bir þey söyleme, yalnýzca bekle” dedi,
Ýçimdeki esaret aðýr aðýr halýnýn üzerine döküldü.
Kitaplarým yataðýmdan uzaklaþmýþlardý.
Ve özgürlük o gece bizimleydi
Sabaha kadar sadece seviþtik…
Zaman bedenimden kayýp gidiyordu
Benim zaten hiçbir þeyden haberim olmuyordu
Ve kadýn “burada mý yazýyorsun?” deyince,
Suçlu biriymiþim gibi “evet, burada” dedim…
Hayatýný derinden yaþayan biri gibiydi…
(Ýlk kez böyle birine hayranlýk duymuþtum.)
“gitme” dedim içimden
O ise anlamýþ gibi gülümseyerek:
“gitmeliyim” dedi…
“hoþça kal…” diyerek, gitti…
Ne yapacaðýmý hiç bilemiyordum.
Yaþamaktan korktum o an…
(böyle buluþmalara alýþýk deðildim)
O günden sonra ne zaman biri bana:
“geçmiþinizden bahseder misiniz” dese,
Sessizlik sonrasý akþam yemeði, deniz,
Ve “gitme” dediðim o kadýn gelir aklýma…
Hiç piþman deðilim aksine kaderdi benimkisi
(önemli miydi? Evet!)