gelen her sabah günün ilk satýrýdýr,
geçen saat okunmuþ cümledir bizde
ne üzerini karalarýz
ne de silgisi vardýr zamanýn,
kurmaca öykü deðiliz bu kitapta,
ne yaþýyorsak onu yazar romanýmýz;
bazen bir ünlem koyarýz sözcemizin sonuna
bazen paranteze saklarýz düþlerimizi,
her dakika bir virgüldür
her nefes baþka bir kelime;
bitmez sanmayýn günleri
‘son’ denilen söz nedir ki!
tek heceli bir saniye…
söyleyin,
sözlerimizi ark yaparak
hangi nehirden su çaldýk gönül bahçemize,
hangi kalbin kapýsýný zorladýk
taþ attýk mý elin perdesiz penceresine;
fikrimize yakýþmýyor mu sevdamýz,
canýmýz diþimizde
içimiz dilimizde deðil mi,
neden kirlensin sayfalarýmýz!
bakýn,
yeni sabah bekliyorum þimdi,
uzaklardaki sahil köyünde
bir þiirci kulübesindeyim artýk;
ay’ý zoka yaptým oltamýn ucuna
güneþi yakalamaktýr niyetim.
ve denizden dalgalarý topluyorum her gece
yaðmurlarýný istiyorum bulutlara kur yaparak
saðanaklar biriktiriyorum avuçlarýmda
harcamýyorum çisentileri;
korkuyorum!
susuz kalýrsa su perisi
kurumasýn diye ipekten teni
gözyaþlarýyla ýslatýr kendini…