Borcun var ey insan !

Yeþil elbiseler içinde daðlar solur beni
Ölü, tohum, sýnýr ; toprak karar beni
Bedenimde gedikler çatlaklarým kýrmýzý
Her yaným sarmaþ dolaþ ýrmaklar açar beni

Renklerimi çaldý kopuþan uçurtmalar
Rüyalar anlar beni, sabahlar aðlar beni
Taþ üstüne taþ yýkýldý tüm duvarlar
Analar anlar beni, çocuklar aðlar beni

Bombalar yaðdýrdýnýz, gülüþleri çaldýnýz
Ben damla damla sundum, siz avuçla aldýnýz
Olmazsanýz dönmem ya, kendinizi “ben” sandýnýz
Aþa haram, suya kavga, sevgiye bela kattýnýz

Bakýþlarýmý yaktý uçuþan kývýlcýmlar
Ormanlar tüter beni, çiçekler küller beni
Can üstüne can açýldý tüm mezarlar
Þiirler anlar beni, resimler aðlar beni

Ýnsanlýk ayýbýnýza erozyonlar gönderdim
Yalan dolan yüzerken tsunami yükseldim
Ruhlar aç, yüzler kara, eller kiri bezendim
Ben Afrika aðladým, kara delik sandýnýz

/

Adým ; dünya...
tanýþmasaydýk insanlýk !
Siz bir damla kanda,
ben toz tanesinde
karada yuvarlansaydýk.



/

Yok ettiklerine özür borcun var insan!

Sosyal Medyada Paylaşın: