Þimdi bu aþký senin sesinden dinlemek yeter bana…
Bugünlerde yorgun bir haldeyim!
Mesela yokluðunda,
“hiçbir þey” olduðumun
Farkýndayým…
(kenar mahallede derin düþüncelere dalan)
Böyle bir günde
Yazarýn hayallerini,
Depoladýðý gibi
-alýkoydum seni…
(tuval üzerinde boþluðun kaygýsýnda)
Peki, nedir en uzun mutluluk?
“ellerini yukarý kaldýrdýðýnda baþlardý,
Çoðu zaman-keþkeler’in-isyaný…”
-kesinlikle o resmin adý:
“emre onbey’idi…”
Yaþadýðýný sanýyordu!
(baskýn duygularýn atmosferindeydi)
Genelgeçer düþünceler gömülüyordu!
-þu anda kýsýtlanmýþlýklarýn,
Gölgesinde ve her þeyin belki de,
Kendisine her günün sonunda
“ayaklarý olmayan gölgelerle gel!”
Diyemediðindendir ki-yüreði acý doludur…
Ben, anlaþýlmayacak kelimelerle,
Sokakta oynamayý senden öðrendim…
Þimdi en az sende onlar kadar, yabancýsýn bana!