Bir yazý, hiçlik kokuyor:” emrece …”
Ve bilirler, bilmek gerektiði için
Ceplerinde ikiye bölünmüþtür…
Bilemiyorum diyebildiðim içindir ki:
“susmak güzeldir, her zaman…”
ve bilirler, gökyüzü sadece mavi gibidir,
oysa en sevdiðimiz renk gizlidir…
biliyorum ve gökkuþaðýnda karþýlýyorum:
“þiirdir yalnýzca þaire yakýþandýr, biliyorum…”
ama ben,
…ve
bildiklerim…
bir kucak sözle anlatabilmektir…
ve bilirler, bilmeleri gerektiði için
uçurtmalarý baðlarlar, uzun iplerle…
ve bende bilirim-rüzgar gelmiþtir:
“doyasýya özgürlük vardýr gökyüzünde…”
ve bilirler, her þey bazen hiçbir þeydir…
ve dünyada bilinmemesi gerekenlerle dolmadan,
ütopyalar hayalleri çiðnemeden,
bizler sessizliðimizi dökeceðiz kaldýrýmlara…
ve bildiklerim aslýnda bilmediklerimmiþ
onun için akþamüstleri...
Oturup pencere dibine,
Bana geliþini seyredeceðim…
Çünkü seni almaya “aþkla” geleceðim…
Emre onbey