Gece çöker, Avuçlarýmda eski bir hüzün karasý belirir. Ve aynalarda bir kadýnýn, buzdan daðlarý erir.
Bilinmiyor ki iþte Bazen ýþýksýz bir gecenin, Beyaz yorganýnda bir dipnot oluyorsun. Nefesin, dilim dilim dokunulmazlýklar üstünde. Sorsan uykuya beþ vardýr saat, Oysa siyaha sarýlmak gibi bir iþim vardýr benim. Dokunmak gibi “seviyorum” yalanýna. Sonra sabaha yakýn , yýkamak yanaðýný gözyaþýyla. Oysa, Gözlerin en derinine demir atarmýþ yokluðu sözcüklerin. Ýrkilirmiþ kanlý dudaklarýnda yalan Oysa dedim ya hani Kýrmýzýdan biraz uzun, maviden kýsaymýþým. Ve her yanýlgýya kadýnlýðýmla baþlarmýþým.
Gece çöker, Saçlarýmda musikisi sanrýmsý gölgelerin. Kendimi kendime hatýrlatýr mý acaba, Geceye soyunduðum düþlerim. Oysa iþi yoktu, Kabuslar çehresinde ýrmaklarýn, Kanat takýp uçmak vardý yalansýz düþlere... Aslýnda herþeyi deðiþtirmem gerekiyordu. Tanýmsýz yasalardan özlenen kabullenmiþlikleri mesela, Ya da her ölümle ölmemek gibi. Herkes gibi taramak saçlarýmý, Herkes kadar seviyorum diyebilmek ya da... Söylesene, Herþeyi deðiþtirmekten kastým, Çapaklý gözleriyle bir kadýnýn, geceye sataþmasý mýydý? Ya da kulaðýnda suskunluðu zikreden küpenin, Sýrtýný sývazlamak mýydý? Ya da Deðiþtirmekten kastý, Yýkanmamýþ üç beþ porselen tabak mýydý? Neydi... Neydi yasaklanan týrnak uçlarýyla sövgüler yazdýran tenine Ve kucaklarken þu sarhoþ boþluðu, Bir yetim duruþ mu göðsünün üstünde hapsolan bu hikaye.
Gece çöker, Uzun uzun bakar önce bir kadýn, Parlayan bir çerçevede solgun resmine. Ve gülümser... Kendinden gayri herþeyi, itmek isterken tersine. Oysa aðlamasý gerekiyordu, Aðlamasý, Bir gelincik iklimi çýðlýk çýðlýða üþüyünce içinde.
Durdu! Ýki eli arasýnda erirken baþý, Durdu! Sebepsiz sebeplerin renginde çatýlýrken kaþý. Önce, Sað eliyle dokunmak istedi parmaklarýnýn yüzölüçüme. Sonra, Tüm lisanlarýyla dokunmak istedi, dilinin sözcüksel iklimine. Sustu, Tek kiþilik bir türküde, yalanlarýn ertesindeydi oysa. Deðiþtirmeliydi yaþarken yaþanmamýþlýklarý, Oysa susmak sýðmýyordu yasaklara, Neye yarar gece vakti günaydýn demek aynalara. Sýzlýyordu yüreðinin kývrýmý her titreyiþte. Oysa o en mahus sesiyle geceye, Kadýnmýþým dedi meðer, kadýnmýþým iþte...
Söylesene, …Dizginleri çözülür mü bu hayatýn? …Damlar mý? …Gri sesler ardýnda iki damla ter. Oysa; …Erkekleþirim azýcýk, …Oynaþýrým gölgesiyle baharýn …Sen kadar kadýným iþte, sen kadar kadýn!
Aldýrmak istemiyorum, Simsiyah saçlarýyla, depreþirken karnýmda umut, Aldýmak istemiyorum aslýnda, Gözlerime yaðarken zulamda çocuksu bir bulut. Neyim ben? Özlenen bir buhranýn çabasý mý? Ya da henüz kaynamamýþ bir çorbanýn buharý mý? Ýnmek istiyorum her günaydýnýn peþinden, Ve her elvadaya çýðlýk çýðlýk susmak! Aðlamak istemiyorum aslýnda, daðýlýrken gerdanýmda nem, Aðlamak istemiyorum aklýma düþerken terkeden.
Gece çöker, Maviliði el sallar göðün. Sorar, Farký var mý acep yaþamaktan ölümün? Oysa kandýrmak adýna zamaný, Aldýrmam aðlamasýna içimde nükseden yalnýzlýðýmýn Ve kýrmamak adýna baþýný eðiyordum, Geceleri süsleyen kadýnlýðýmýn.
Kabulümdür, Varsýn kanýn kanýmda raks etsin. Kimse demedi ki bana Havva’dan esen yelsin. Yürüyordum, Açmamýþ tomurcuklarýmý özlercesine. Ya da bin kere ölüp bin kere dirilircesine. Uzanýnca elleri, Yumuk yumuk suçsuzluðum oluyordu. Alýp basmak için içime, Sanki bin neden içimde baþkaldýrýyordu. Güllerim benim, Analýðým, Kadýnlýðým, Hayata umutla bakýþým benim. Þimdi, Ertelenmemiþ düþler diziyorum kolyesine hayatýn Ve iki yanaðýndan öpüyorum aynadaki yalancý gerçeðin. Sen boþver, Varsýn gözleri kör olsun, Sana benzeyen herþeyin Sen boþver, Mahpuslara ram olsun kadýnlýðý bu yiyik serçenin.
Bu gün ilk kez, Göç kokuyordu koynuma dizdiklerim. Ve tutanaklarýnda garip sembolleri bu sakýncalý geçmiþin. Þimdi, Geleceðin ihbarýnda geçmiþi karanlýk gülüþler. Ve iðreti bir titremedir, nazýnda buðulu öpüþler. Uyuyordum, Su oluyordu yanaðýmýn yastýðýmda kavuþtuðu yer. Bir kadýn aðlar mý uykusunda? Suç olur mu koynunda taþýdýklarý? Bilmiyorum, Bilmiyorum aslýnda her coðrafyada farklý tendeyim. Hep ayný iklimin deðiþen çehresindeyim. Ve bildiðim tek þey Yaþamayý býraktým, ölümü sevmedeyim. Ve siz... Dört mevsim yedi kýta aþkýna, Kýrmýzýlar, maviler, siyahlar aþkýna, Hani nasýl sevilirse, Göðsünün ikliminde nükseden o çýldýrtan korku Hani nasýl sevilirse, Bir kadýnýn ciðerinde hüküm süren o son soluðu, Ýþte o soluðun aynaya düþen buðusu kadar, Hani mýzraklanmýþ, koparýlmýþ kadýnlýðým kadar, Sevin iþte beni...
Engin Badem. -acemiþair-
Bu þiiri okuyan Dr. Ayþegül Atmaca dedi ki:
Bir kadýný anlatmak usta þairlerin iþi…Bir kadýný yaþamadan anlatmak üstatlarýn iþi…Bir kadýný anlamak ise ancak,tek tük erkeðin iþi! Þimdi seni anladýðýn için mi, yaþadýðýn için mi yoksa anlatabildiðin için mi tebrik etmek gerekir? ya da bravolar ‘dan önce yemin mi istemeli senden ki,her dizesini yazarken seni takip etmiþ olmama raðmen,inanamýyorum.
Bildiðim tek þey var; þiir olaðan üstü. Kendi kapasitenin farkýnda mýsýn diye sormak istiyorum sana. Ve bu þiiri nasýl yazdýn can diye de eklemek.Ve kaç kadýnýn düþünceleridir bu?Çoðumuz-sayýsý yok-yaþamayý býraktýk ve ölümü seviyoruz þu anda.Ve kaç kadýn bir bahar olduðunu daha önce duydu acaba? Ýþte bunun sayýsý sabit,sýfýr çarpý sýfýr.Her kul kadar önemsenmek hakkýna sahipken,sadece sahipçelerimiz tarafýndan itilip kalkýlýyoruz.Ya da en sevildiðimiz tarafýndan en lazým yerde savunulmuyoruz.Aynalarla çevirdik o yüzden her yanýmýzý,kýrýldýkça bir ayna,diðerine doðru dönüyoruz.Ya aynalar hepten bitince ne olacak? Orasýný düþünmek,düþlemek öyle zor ki…ama siyahlara sarýlýþýmýz,bize söylenen yalanlara dokunmamýz belki bu yüzden.Yoksa bin ejderhanýn yakýcý alevliðine sahip bileðimiz ve yaradan dýþýnda kimseden korkumuz yok.Bu böyle uzar gider...
E.Badem þiirine yorum yazmak,kuvvetli bilek ister. Aðzýmý açsam bir derttir ayný zamanda,sussam yüreðim burkulur. Ben çoðu zaman kendime dertlenir,söylenirim ve ara sýra kaðýda dökerim.Dökerdim. Artýk sadece söylemlerde kalacak,çünkü ölümü sevmeye baþladým bende diðer tüm kadýnlar gibi. Ki kadýnlar iki çeþittir aslýnda; bunu da belirtmeden noktalamayacaðým. Birincisi;siyaha sarýlanlar,ikincisi siyaha saranlar ve yalanlarýna dokutturanlar.Hani bir söz vardý ya;Bizim bizden baþka dostumuz yok diye…Biz kadýnlarýnda yine kadýnlardan baþka düþmaný yok.Sen ki kardeþ bu þiiri yazarak,kadýna hak ettiði önemi-saygýyý vererek bunu ispatladýn zaten.Ve Allah bizi siyaha saranlardan ve kadýna deðer vermeyenlerden korusun! O yüreðinden öpüyorum,hoþça kal!ve Ýyi bayramlar þimdiden.
A.Gül.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ebadem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.