AMBULANS
AMBULANS
Üzerimden geçen fýrtýna içimden doðdu,
Yakýnýmda duran huzur benimle son buldu,
Yakýnmalardan, uzayan tarihsiz umutlardan,
Kendimi kandýran þu halimden,
Yalanýn içindeki gülen yüzümden yoruldum,
Sadece bir bez bebekle yetinirken,
Þimdi hep fazlasýný bekliyorum,
Duvara baðýrýp, ona anlatýrken
Bu aralar sözümün nereye gittiðini bilmiyorum,
Bu benim ruhum deðil,
Bu benim bedenim oysa…
Bu benim hayalim deðil,
Gerçek denen buysa!
Yollarým týkalý,
Gidebilsem de gitmem,
Kollarým baðlý,
Açsam mý bilmem…
Bir edebiyat tuzaðý aþk,
Sakin bir deniz kenarý,
Yýldýz yolunu bulur elbet,
Dilek dile olur masallarýna kanýp da
Altý üstü bir yýldýzdan huzur dilenmem!
Bir matematik utancý zaman,
Ýki okun yan yana oturduðu bir dönme dolap…
Su yolunu bulur evet,
Buz tutarsa erir bir gün bilirim,
Ama…
Ama ben suyun buzu beklediði gibi,
Annemin babamý beklediði gibi,
Senin bu þiirin sonunu beklediðin gibi,
Ölümü bekleyemem!
Bir uçurum sonu içim,
Tekmili birden bir bedendeyim,
Kalp kýrýlýr bir tek, söz boðazýmda kalýr,
Uçurumun sonu müebbet ayrýlýk, göremezsin…
Beni kurtarmaya gelen 3, 5 kiþidir sen – 1 sin!
Beni oradan iten kalbim, sen deðilsin!
Baktýnýz ki bedenim saðlam,
Sarsýlan içim…
Nasýl, neden demeden,
Beni tek kiþilik bir sedyeyle yükseltmeyin,
Siz sadece seçtiðim sona el verin!
Ambulansýn içindeyim,
Ne olur yol vermeyin!
Çisel Onat ©
’08 Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.