Rüzgârýn öpmediði bir yaprak gibiydi. Gerçekliðin kapýsýnda terk edilmiþ, Gerçek dýþýlýktan umulan bir düþ gibi…
Adam gözlerini kaldýrdý dokundu kadýna: “ Akrep ile yelkovanýn amansýz savaþýnda Ruhum kendini öldürmekten sanýk. Erozyonlara tutulmuþ yüreðim, Dünyanýn en ýssýz yeri. Nerede olmasam, orada mutlu Olacakmýþým gibi geliyor ” dedi...
Zaman bir mühür gibi sýzladý Kadýnýn bakýþlarýnda...
Kadýn dokunan gözlerin kýrýk aynasýnda, Yüreðinin sesine kulaklarýný kilitleyerek: “ Birbirimizi elde ettiðimizde Her þeyi çoktan yitirmiþtik. Þimdi geriye kalan, içimizde biriken, Yalnýzlýðýn tortusundan baþka ne ki” diyebildi...
Gökyüzünde turnalar uçarken Adam elinde ki TREN BÝLETÝ’yle öylece kaldý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Argosun Gözleri Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.