Soluk, kirli, gri ceketi ile bir ADAM, Ay ýþýðýnda içtiði þarap ile soyunuyordu hüzünlerinden, Kalbinde tekinsiz ölümler Gizleyerek.
Ýnsanýn insana olan cehenneminde, Hangi sokakta bir sessizlik bulsa Alýp kusardý kimsesizliðe. Ýçindeki kilitli ruhun tenhalýðýyla, Gözyaþlarýnýn susuzluðunu dindirmeye Gelirdi sonbahar yaðmurlarýna.
Herkesin kendi aynasýna tutulduðu dünyada, Zaman parçalanýrken nesnelerin ýssýzlýðýnda, Bulutlarý gözleri ile taþýmaktan yorulmuþ adamýn Çocukluðundan kalma bir gökyüzü doðardý Nasýrlý avuçlarýnda…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Argosun Gözleri Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.