kelebeğin rüyası

þimdi uçmak vardý
sabahýn ilk ýþýklarýyla kanat çýrparak sonsuzluða.
çamurdan, kardan fýrsat bularak
yaðmurlarda ýslanmadan.
kýsacýk ömre sýðdýrdýðým bir hayal.
yaðmura, kara deðmeden
çamurlara düþmeden,
uçmak vardý þimdi.
zerdalilerin çiçek açtýðý zamanda.
leylaklarýn, sümbüllerin renk cümbüþünde.
uçmak vardý
çamlý sýra selvilerin tepelerinde olmak vardý
çýkmak doruklarýn en yücesine.
sade bir hayaldi her þey.
tutuyorum kendimi.
batmadan çamurlara gitmek mümkün mü.
düþmeden yerlere yada düþürülmeden
ulaþmak mümkün mü,
daha leylak kokusunu alacaktýk ya hani..
doyasýya çam kokularýný soluyacak,týk...
olmadý iþte...
bak gün bitti bile...
öldü gün öldü.
bu günde, dün gibi gitti.
günle birlikte bende bittim yeþile hasret.
nergisleri koklamadan.
çamurlara karýþmak.
son bir kez daha uçmak
kýrýk kanatlarýmla o son çýrpýnýþlarým.
hele o son nefesteki çaresizliðim.
ben biterken uçmak hayal deðildi artýk.
hayal bile.
biterken hayatým.
kelebeðin rüyasý imkansýzdý artýk.
uçmasý gibi.
*
Mehmet Demir
Sosyal Medyada Paylaşın: