DARMADAĞIN

Bugün öyle bir yara var ki içimde,
Hangi sözcük sarsa, hangi dua dindirir?
Gözlerim uzaklara takýlý, bir dað gibi,
Yýkýlmýþým, taþ taþ üstünde kalmamýþ gibi.

Hangi rüzgâr esti de savurdu beni?
Hangi bulut aldý da yaðmura kattý?
Efkâr bir duman gibi tüter yüreðimde,
Her nefeste içime çekiyorum acýyý.

Gökyüzü dar gelir, bulutlar aðýr,
Bir yýldýz kayýyor, dileðim yok artýk.
Kendime bile yabancý bu sessizlikte,
Kaybolmuþ bir yolcuyum karanlýkta.

Baðýrmak istiyorum, ama sesim kýrýk,
Koþmak istiyorum, ayaklarým zincir.
Bir taþ gibi düþmüþüm kendi uçurumuma,
Bir yanký gibi kaybolmuþum boþlukta.

Sahi, nasýl dayanýr insan böylesine?
Nasýl taþýr omuzlar bu kadar aðýrlýðý?
Ben bir nehir gibi akýp giderdim eskiden,
Þimdi kurumuþum, çatlamýþým, tükenmiþim.

Bu yürek, darmadaðýn bir harabe þimdi,
Her köþesi yýkýk, her yaný soðuk.
Ellerimle toplasam taþ taþ üstüne,
Yine de tamamlanmaz eksik kalan yaným.

Ama belki bir gün, bir sabah sessiz,
Güneþ doðar da dokunur yaralarýma.
Belki bir çiçek açar, bu kurak toprakta,
Ve ben yeniden nefes alýrým.

O zamana kadar bekleyeceðim,
Bu enkazýn ortasýnda, umudun kýrýntýsýyla.
Çünkü biliyorum, her dað yalnýzdýr biraz,
Bir köprü olur muyum kendi içimden geçmeye?
Hangi kelime yetebilir anlatmaya beni?
Her nefeste çoðalýr, büyür içimdeki boþluk,
Sesim yankýlanýr, ama bana bile ulaþmaz artýk.

Belki bir gece, yýldýzlar düþerken avuçlarýma,
Bir umut filizlenir bu küllerin arasýnda.
Belki de yarýn, güneþ doðar gözlerime,
Ve ben yeniden inanýrým baharýn geleceðine.
RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: