aşk gider

aþk gider

aþk gider, yýkýlýr dünya
gün yüzlü anýlar selam vermez
yanar gözlerim gövdem sarsýlýr
dayanamam söylenirim
sallanýr defne’nin yapraklarý alnýmdan.

kirpiklerin bulut
soruyorsun: nasýlsýn?
yoldayým diyorum, ah yoldan da iyiyim
anýlarla yürüyorum baðlanmýþým düþlere
sokaklarda çocuk güldüren püsküllüyüm…

büyür içimde kiparrus yasý.
gül alýp gitmiþtir dikenini ey yar
düþer yapraklarým serilirim topraðýna
ayrýlýk budur, incedir ve sarar yoksulluðu
her mevsim sarar verdiðin bu sonbaharý
telipinu’ya bahar yaðdýran kokumu al.

azalarak düþüyorum, dökülüyor etlerim
çare deðil gökyüzü, ne de bu sefil yýldýzlar
tanrým artýk uyanmalýyým bu uykudan desem
ashab-ý kehf’den, habersiz bu insanlar.

ey deðirmen…
öðütürüm aklýmý, o zaman toz duman yollar.

zeki kýrhan

2016 da sokaklar üstüme gelirken þehre sesleniyordum.
2. þiir dosyamda yerini alanlardan.
Sosyal Medyada Paylaşın: