Gece ve sancı

Gece olunca düþer yüreðe hüzün,
Bir yýldýz bile teselli etmez karanlýðýmý.
Sessizlik konuþur içimde,
Ýnce bir sýzý büyür, dallanýr, budaklanýr.

Kimin yüküdür bu,
Hangi kelimelerden döküldü bu acý?
Bir aðýrlýk var içimde, taþýnmaz,
Kim bilir sabah olur mu bu gece?

Saatler susmuþ, zaman duruyor,
Her nefeste yüreðim biraz daha yanýyor.
Bir sancý var, adý yok, çaresi yok,
Kimin duasýnda kayboldu huzur?

Gece, yalnýzlýkla dost olmuþ,
Göz kapaklarým kapanmýyor,
Uyku bir masal, eriþilmez uzak,
Düþler bile kýrýk, bölük pörçük.

Biliyorum, her karanlýk bir sabah taþýr,
Ama bu gece, sabah çok uzak gibi.
Kime sýðýnsam, hangi yýldýza baksam,
Hepsi sessiz, hepsi terk etmiþ beni.

Düþlerim parçalanýyor birer birer,
Yüreðimde bir fýrtýna, bir tufan.
Kendi kendime yetemem bu sancýyla,
Ama kimse de bilmesin içimdeki yangýný.

Sabah olur mu bilmiyorum sevgili,
Bu gece karanlýklar kadar derin.
Ama bir ýþýk varsa ufukta,
O, belki sensin, belki de sensizliðim.

Gece aðýrdýr, hüzünle sarýlmýþ,
Ama taþýyorum bu yükü sessizce.
Kim bilir, belki de bu sancý,
Bir vedanýn son þarkýsýdýr bu gece.

Ve gece derinleþtikçe artar sancý,
Bir yorgan gibi sarar beni sessizlik.
Her nefeste içimde büyüyen boþluk,
Kendi yankýma çarpar, döner durur.

Pencereyi aralýyorum usulca,
Belki bir rüzgâr, bir umut dokunur diye.
Ama yok, yýldýzlar bile sýrtýný dönmüþ,
Karanlýk daha da kara bu gece.

Uzaktan bir haykýrýþýn sesi gelir,
Sanki bir fýsýltý taþýr geceye.
Ama o bile yabancý artýk bana,
Her þey yalnýzlýðýn yankýsý bu gece.

Ýçimde bir yara daha kanar,
Bu yürek, bu sancýyla nasýl sabahý görür?
Ya da görse bile, nasýl dayanýr?
Hüzünle boyanmýþ karanlýk duvarlar.

Belki sabah bir teselli taþýr,
Ama gecenin acýsý öyle derindir ki,
Sabahýn ýþýðýnda bile yankýlanýr.
Karanlýk, hep bir iz býrakýr yürekte.

Kim bilir, belki de bu sancý,
Bir hatýranýn ölümsüz çýðlýðýdýr.
Unutmaya çalýþtýkça daha da batan,
Daha derinlere kök salan bir yara.

Yine de beklerim sabahý,
Her ne kadar ulaþýlmaz gelse de,
Çünkü karanlýk en çok sabaha yenilir,
En aðýr acý bile gün ýþýðýnda hafifler.

Ama bu gece, sevgili,
Her zamankinden daha aðýr bir yük var omuzlarýmda.
Bir veda mý, bir kavuþamama mý,
Bilmiyorum.

Tek bildiðim,
Bu sancýyý taþýdýkça,
Her sabah biraz daha eksildiðim,
Ve her gece, yeniden karanlýða gömüldüðüm.
RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: