Olmayanım

Olmayaným

Yine Kasým’ýn son günleri,
Sevemedim senin kadar, olmayaným,
Buz gibi yalnýzlýkta ellerimi ovuþtururken,
Geceleri fikrim uyutmaz, yalýn ayak koþuþtururken.

Sevemedim iþte, olmayaným,
Sen olma yaným,
Olmayan kadýným,
Sensiz geçen sabahlarým,
Üþür ellerim, buz tutar kaným.

Artýk kendimden de ümitsizim,
Bazen gözde yaþ, bazen dað yamacýnda bir sisim,
Ve yitiririm her þeyin anlamýný,
Dönüp bakarken geçmiþe, kaybolur her izim.

Güneþi bekler gibi ölümü bekler bu gözler,
Aklýma düþer vedandaki býçak gibi sözler,
Sönecektir elbet bu volkan ve avucumdaki közler,
Bir gün her þey biter, caným çýkar,
Çýkmaz aklýmdan o yeþil gözler.

Ebulfez Taþdemir


Sosyal Medyada Paylaşın: