"ŞEHİR"...

Bir þehir:
Ýki kelime arasýna sýkýþýp kalmýþ.
Yorgun insan yankýlarý
Soðuk, bozgun gözüken aþaðý mahalle sakinleri.
Durmak deðildi!

Bir þehir ýssýz yalnýzlýðýndan çýkmaz.
Ruhani görüntüsünden olabildiðince uzak
Taþ üstüne serili gri bulutlarca.
Öðlen güneþe yakýn,
Tutsaðý eski þairlerden kalma bir yýðýn mýsra.
Sözleri insanlarý delirtebilen.
Taþnak kaldýrýmlar boyu gelip geçen.
Eski mahalle çocuklarý hala üstleri yýrtýkken.
Bilmiyordum
Adýmý kaybetmiþtim bir zaman.
Duygular kapýlmýþ ökse kuþuyla yitik.
Doðdum zamanýn þehrini bilmeden.
Ýçinde yitirdiðim koca çocuklukla devrilirken,
Yalnýz mý?
Þu gördüðünüz duvardan kaplý þehir,
Anne kokusunda çalkalanýr
Yüreði titrer üstelik.

Ben yaþam diyordum!
Öyle yaþamak duraksamadan deðil!
Yapraklar misali,
Gülmenin bir daha geri gelmez sancýlarý,
Duvarlardan eksik sayýsýz mahkum manzaralarý.

Þehir,
Vurgun duymaz diye bilinir.
Kaçamak mümkün deðil.
Düþtüðüm an beni kimler þehrime geri getirebilir?

Düþmek mi?
Bizler daha ilk adýmlarýmýzdan düþmedik!
Kabus bir dünyaya gelmiþiz!
Yolunu kaybetmiþ bir mahalle köþesinde
Yalnýz,
Yanýna yaklaþaný zamansýz!
Bir duvar,
Bir þehirle kesiþme mahalle.
Özlediðim ,özlenmiþ nicelere.
Þehir duymaz kimse!
Çünkü o yok deðil...

9/9/2024
Saat: 17.15
YAZAR: YILMAZ SÜSLÜ
Sosyal Medyada Paylaşın: