Dağın Kalbinde Çiçek
Ey zirvelerle kucaklaþan yüce dað,
Güneþle selamlaþan beyaz kar taneleri,
Ve tam ortasýnda,
Pembe bir çiçek açmýþ,
Bir mucize gibi,
Hayata dair en güzel sözü fýsýldar...
Kim der ki bu soðuk,
Bu beyaz örtü içinde,
Sevgi büyümez, aþk yeþermez?
Oysa bak, burada çiçekler açar,
Karýn altýnda renkler çaðlar...
Daðýn yüzü serttir,
Ama kalbi yumuþak,
Tepelerinde bulutlar dolanýr,
Her bir taþ,
Bin yýllýk sýrlar saklar...
Ey pembe yapraklý güzellik,
Sen sadece bir çiçek deðil,
Bir sevdanýn niþanesisin.
Daðlar seni korur,
Kar seni giydirir,
Rüzgar sana ninni söyler...
Aþk bu;
Her þartta yaþar.
Bazen sert bir taþta,
Bazen bembeyaz karýn baðrýnda...
Daðýn eteklerinde cývýldar kuþlar,
Arýlar dolanýr çiçeðin etrafýnda.
Her biri bilir ki,
Bu çiçek bir sýr taþýr.
Doðanýn en kadim melodisi,
Böyle bir mucizeyle yankýlanýr...
Kuþun kanadýnda sevgi,
Böceðin ayak izinde þefkat,
Daðýn zirvesinde sabýr,
Ve kar tanelerinde umut saklýdýr...
Ey insan,
Bu çiçeðe bak!
Sana unuttuklarýný hatýrlatýr.
Sevginin dili nedir?
Rengini daðlardan mý alýr,
Karýn saflýðýndan mý?
Yoksa çiçeðin narin dokusundan mý?
Daðlar gibi güçlü olmayý ister insan,
Ama unutur,
Güç daðýn kalbindeki çiçektir.
Narindir, ama dayanýr.
Sadeliktir, ama parlar...
Kim yaratýr böyle bir güzelliði?
Hangi el,
Bu karý serip,
Bu çiçeði doðurur?
Yaratýcý’nýn nefesi daðlara deðmiþ,
Kendi eserine hayran kalmýþ.
Bir çiçekle bir dað,
Bir arý ile bir kuþ,
Hepsi ayný hikayenin kahramanýdýr...
Kar, soðukluðun deðil,
Sabýrla beklenen baharýn elçisidir.
Bu çiçek bilir,
Zamaný gelince güneþle kucaklaþacaktýr.
Her bir yapraðý,
Bir sevda türküsü söyler...
Ey insan,
Sen de bir çiçeksin,
Kendi daðýnda büyüyen.
Sabýrla bekle,
Kendi baharýný...
Sevgi yalnýz insana ait deðil,
Daðlar sevdayý anlatýr,
Kuþlar aþký þarký yapar,
Çiçekler ise buna tanýk olur.
Börtü böcek,
Bu hikayenin sessiz izleyicisi...
Her bir kar tanesi,
Bir aþk mektubudur,
Daðdan ovaya yazýlmýþ.
Her bir rüzgar esintisi,
Bir öpücük taþýr,
Çiçekten böceðe fýsýldanan...
Ey dað,
Beyaz örtün altýnda sakladýðýn bu güzellik,
Bize sabrý öðretir.
Ey çiçek,
Yapraklarýnýn narinliðinde taþýdýðýn bu cesaret,
Bize sevgiyi anlatýr...
Ve biz insanlar,
Sadece izleriz,
Bu muhteþem tabiat tiyatrosunu.
Her sahnesi ayrý bir ders,
Her rengi ayrý bir duygudur.
Bir daðýn baðrýnda açan çiçek,
Aþktýr, umuttur, hayattýr.
Kar altýndaki sabýr,
Ve pembeliðin coþkusuyla,
Bize der ki:
"Sevgi her yerde var olur,
Yeter ki görmesini bil..."
Erol Kekeç/18.11.2024/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın:
TİLHABEŞLİ FİLOZOF Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.