Bölünmüş Bir Rüya

Dünyanýn alýþýlmýþ yalnýzlýðýnda,
Ellerime düþen bir yemin mi, yoksa yorgun bir dua mý?
Bilmiyorum.
Zamanýn sýrtýnda kýrýlmýþ bir yay,
Topraðýn çatlaklarý arasýnda saklanmýþ,
Ýlk nefesin hikâyesini fýsýldýyor.
Her söz, yedi daðýn ardýna ulaþabilir mi?
Yoksa karanlýkta eriyip gider mi?

Kaç mevsim ölebilir ayný bedende?
Ýçimde kör bir ayna,
Suretimi alýp kayboluyor.
Her çatlak bir sýr,
Kendi külünden doðmuþ bir yangýn.

Gece kanatlarýný düþürdü üzerime,
Bir çarþaf gibi serildi kýrýlmýþ umutlarýmýn üzerine.
Ey, adýný unuttuðum gölgeler,
Hangi uçurumda yankýlandý sesim?
Hangi boþluða düþtü kalbim?
Bu bir döngü mü, yoksa bozuk bir plaðýn takýldýðý yer mi?

Sonunda, bir kapýnýn eþiðinde duruyorum,
Elinde bir anahtar tutan, o eski rüyaya benzeyen bir figür.
Kalbimi teslim ediyorum,
Bölünmüþ bir rüyanýn ortasýnda kendimi tamamlýyorum.
Ve sükût, tüm yaralarý saran ilahi bir sýr oluyor.

Sosyal Medyada Paylaşın: