Bir ressamýn tuvaline yerleþtirdim seni, Gözlerini, gülüþünü, güzelliðini… Ama sen o tuvalde deðildin farkýndaydým! Sana bakabilen yalnýzca bendim, gözlerimdi… Buna inandým ve avundum…
Bir yazarýn kelimeleriyle dile getirdim seni. Sayfalarca hikayenin içinde sen ve ben.. Mürekkep damlarken satýrlardan, anlattým her bir detayý ve her detaydaki seni, Seni yaþamasam da…
Bir bestekârýn notalarýnda buldum seni. Her bir ahenk ve armoniyle yürekten hissettim… Sesine benzettiðim her bir nota ve müziðin büyünle, Senin þarkýlarýný hiç þakýmadan…
Ve bir þairin dizelerinde seni anlatmasýný bekledim. Olmadý. Olduramadý kimseler… Sonunda vazgeçtim ve kendim yazdým sana dair tüm þiirlerimi… Ýçimdeki seni kimseler bilemeden yazamazlardý ki. Ve anladým sonunda, eksik kalýr her ne yaparsam…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oktay Güvener Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.