Ben Bu Şehri En Çok Yalnızken Sevdim
“En çok da yaðmur yaðdýðýnda seviyorum bu þehri,
Herkesin yüzü ýslak, baþý öne eðik
Sanki herkes suçunu kabullenmiþ gibi” demiþ Victor Hugo,
Bense bu þehri en çok hazan mevsiminde sevdim.
Her rengin bin bir tonu ile doluyken…
Ben bu þehri rüzgâr eserken sevdim,
Yapraklarýn hýþýrdayan sesiyle dolarken sokaklar,
Her köþe baþýnda baþka baþka hayatlar yaþanýrken ,
Ben bu þehri en çok sonbahar akþamlarýnda sevdim.
Gecenin sessizliðinde kar taneleri düþerken sevdim,
Sýcak bir çay eþliðinde seyrederken manzarayý,
Aklýmda tek baþýna dolaþtýðým sokaklar,
Ben bu þehri en çok yalnýzken sevdim.
Ve güneþ doðarken, yeni bir günün umuduyla,
Her sabahýn serinliðinde bir tazelik taþýrken,
Ben bu þehri her mevsim sevdim,
Ama en çok seni düþünürken sevdim, bu þehri.
(Þiirimi günün þiirine layýk gören Edebiyat Defteri seçki kuruluna, deðerli þair arkadaþlarýma ve her zaman bana destek olan caným aileme teþekkür ediyorum.)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.