Kırık Döngü

Gecenin tenine konmuþ,
Mum ýþýðýnda bir gölgeydi ruhum.
Göðün gözlerine kara sürmeler çekerdim.
Parmaklarýmda bir Kasým sancýsý...
Penceremde, yalnýz bir çocuðun parmak izleri...

Kalemimin dudaklarýnda bir þiir aradým.
Döküldü dallarýmdan kalbimin gülleri,
Daha dokunmadan kurudu damarlarýmda
Kandan mürekkep.

Bulandý ab-ý hayat,
Düþtü dünyanýn boþluðuna tüm heceler.
Topraktan göðe sarkan yýldýzlar da düþtü.
Kalbimin yamacýnda bir gül gölgesi tutundu...
Yazamadým...

Hiçbir adrese ait olmayan bir ben yükledim gecenin omuzlarýna.
Kendi mezarýmý, kendi omzumda uðurladým.
Bir yaðmur damlasýna tutundum,
Düþmeden ölümün topraðýna...

"Ölmek," diyordun,
Ölmek alabildiðine yakýn,
Alabildiðine vakitsiz.
Artýk ayaklarýmýn altýnda deðil toprak; üstümde.
Bir yorgan kadar sahipsiz.

Sonun mu baþýndayým,
Baþýn mý sonundayým ?
Bilmiyorum...
Di’li geçmiþ bir zamandý yaþadýðým.
Nerede þimdi o güneþ, o hicranýn rengi?
Dýþarýda savrulan o güz gömleði,
Nerede?

Küçük bir kývýlcýmla bir harf tutuþur,
Bu, bir yangýndý; adýna þiir koyduðum.
Ey gözlerimden dökülen acemiliðim,
Ruhumu gömdüðüm makber...
Açýk kalmýþ kefenimin bir düðmesi,
"Cebi yok," derler, yalanmýþ!
Cebimde uyanamadýðým derin bir uyku...
Kapýmda Kasým.
Güz de bitti artýk.
Bu kaçýncý ölmüþlük, kaçýncý yasým?

17.11.2024
Sosyal Medyada Paylaşın: