Başkalaşım

Bir tuhaflýk var üzerimizde...
Deðiþiyoruz,
Yabancýlaþýyoruz kendimize !
Önce, entelektüel olmanýn gayesiyle þivemizi yitirdik.
Sonra deðerlerimizi, kültürümüzü, benliðimizi…
Ve çocukluðumuzu paylaþtýðýmýz insanlarý tanýmaz olduk sonra.
Hangi gerçek bu?
Hani?
Aðzý süt kokan çocukluðumuzun gölgeleri.
Nerede?
Top koþturduðumuz arnavut kaldýrýmlý sokaklar.
Dedim ya, Deðiþiyoruz.
Yabancýlaþýyoruz kendimize…
Azalýyor gayri safi milli dostluklarýmýz…
Bir merhabayý bile çok görüyoruz artýk karþýmýzdakine.
Hep bir azamet…
Ne hikmetse kýl aldýrmýyoruz burnumuzdan.
Bayramdan bayrama soruyoruz komþumuzun ahvalini,
Hep bir neden arýyoruz,
Gök gürültülü saðanak saflýðýmýzla…
Hangi kendimize gidiyoruz peki?
Sorduk mu hiç bu soruyu kendimize?
Þimdi;
Yorgun düþmüþ ruhumuzun ayak sesleri,
Salasý okunan mazimize karýþýyor.
Soluklanýyor besbelli zaman,
Ve gölgesinde yarým kalmýþ öykümüz…
Velhasýl,
Hiçbir ezgi yerini tutamayacak uyusun da büyüsün ninnilerimizin
Hiçbir çorbanýn tadý,
Annemizin ellerinden çýkmýþ çorbanýn yerini alamayacak.
En kötüsü de büyüdükçe kalabalýðýn içinde yalnýzlaþacak yüreðimiz.
Ne vakit derdimizi paylaþacak bir dost arasak,
Aradýðýmýz kiþiye o anda ulaþýlamayacak.
Oysa yürümüþ zaman,
Baþkalaþmýþ insanlýðýmýz.
Kalmamýþ eski hevesler,
Kan tutan duygular…
Görünmüyor artýk yalnýzlýðýmýzýn ardý.
Ölmüþüz…
Hakký helal edilmemiþ bir geçmiþi kaþýyarak,
Bitmiþiz.
Haberimiz yok…












14.07.2015

Sosyal Medyada Paylaşın: