Fazladan bir tabak sofrada…
Bir gölge, üzerlerine vuran…
Olmamasý gereken fazla þeylerde
Var olup,
Iþýðý kesen
Hýrýltýlý nefes;
Tazecik baðýrlardan
Engel tanýmadan geçen
Nefesleri suçlayan sanki…
Sahiplerini nefes almaktan alýkoyan
nerdeyse…
Yaþlý bir bedenin
Kapladýðý o kocaman boþluk…
Mini mini,
Yýllarýn ufaladýðý o bedeni
Çevreleyen,
Soðuk soðuk esen o rüzgârý
Ölümün…
“Anne, yemek hazýr”
diyen orta yaþlý kadýnýn
Boynu bükük duruþu,
O sýnýrdan geçemeyeþi bir türlü…
Bedenen içinde olsa da
Boþluðun,
O mini mini bedeni
Annesi yapacak sýcaðý
Bulamayýp orada; bir kenarda kalýþý…
“Fazladan bir tabak deðil o!”
demek istemesi…
“O olmazsa eksik kalýr sofra;
Týpký sensiz kalýrsak
Yarým kalacaðýmýz gibi…”
Komþusundan bahsettiði günleri özlemesi
Annesinin ona…
“Kýsýrýn tuzu fazla kaçmýþ,
Yeni koltuk takýmý çok zevksiz!” dediði,
Anlamsýz gelen kendisine
o günlerde…
Þimdi aradýðý o anlam olan,
annesine…
Dedikodu denen þeyin bile
Yaþlanýnca kazandýðý deðer;
Onun vasýtasýyla hayata uzanan o el…
“Keþke birini çekiþtirse!..” diye düþünüyor kadýn…
" Dolu dolu bir öfkeyle;
‘Bir de benim böreðimi beðenmemiþti geçenlerde!’ dese,
‘Önümüze getirdiði börek piþmemiþti bile…’”
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.