Þurada otururken,
Önünde derya deniz…
Akþam üzeri,
Hafif bir rüzgâr…
Herkes evine çekilmiþ,
Yazlýðýn en ölü saatleri…
Ama bir yandan da
En sahici,
En çok yaþayan…
Þezlonga oturmuþ,
Verandadan seyrediyor
Gündüz içine daldýðý denizi,
Seyredecek bir yere koyan
bir aralýðýnda zamanýn…
Her þeyin seyredilebilir olduðu
O dingin dakikalar…
Yorgunluðun kýyýya çektiði
Sandallar misali gölgemsi insanlar…
Þeffalaþmýþ gibi sanki,
Ýçleri daha bir görünür olmuþ…
Herkes daha bir dost gibi
Bu ýþýkta…
Yönetmen ýþýðý iyi ayarlamýþ
Dedikleri cinsten;
Tam yerinde bir atmosfer,
Dost yüzünü ortaya çýkaran
Her þeyin…
Akþam iniyor usul usul…
Dalgalar nazlý nazlý salýnýyor,
Ninni söyler gibi…
Kumlarý okþarken çýkardýklarý seslerle
Okþuyorlar sanki saçlarý da…
Güneþ veda etmeden önce
Son dokunuþlarýný gönderiyor,
Ilýk veda busesini…
“Ne güzel…” diyor verandada,
Güneþin batýþýna eþlik eden genç adam.
Eþi “kahve yapayým mý sana” diyor,
Tatlý bir tebessümde karþýlýk buluyor sorusu…
Her þeyi içine alacak kadar geniþ
Bir tebessüm bu;
Her þeye cevap olabilecek…
Kadýn da o cevabý çekip çýkarýyor
Diðer þeylerin içinden.
Elinde tepsi, döndüðünde
Sorusunun karþýlýðý hâlâ
yüzünde eþinin…
O ayný huzur...
“Kahveni getirdim…” diyor,
“Uyuya mý kaldýn?”
Hafifçe dokunuyor omzuna...
Sorusunun cevabý olan
O tebessüm hâlâ dudaklarýnda,
Düþüyor yana baþý eþinin…
“Ne güzel…” dediði o noktada,
O çok güzel ýþýkta,
Her þey gülümserken…
“Burada dursun zaman,
Donsun kalsýn…
Bir adým bile atmak istemiyorum buradan!”
dediði…
Sonsuza kadar duruyor zaman birden…
Güneþ hep ayný yerde,
O güzel ýþýkta yýkamaya devam ediyor
her þeyi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.