UYAN! (İnandığın gibi Yaşa)
“Ettiðin kendine, kime zararýn var. Kendinden baþka” derken anlýyorum… Beynimden geçen uyanýþýn adýný…
“inandýðýn gibi yaþa”… Ey gafil insan!
Eþrefi mahlûkat olan, beþer þeþer insan...
Kaldýr, kendini yerden!
Kaldýr! Öp alnýndan þerefin...
Ruhunu, koyduðun kafeslerden çýkar,
Ýnandýðýn gibi yaþa ve uyandýr içindeki anka kuþunu...
Baþýn düþerken secde de yere, yükselir aslýnda miraca
Düþür baþýný!
Uyan! Uyandýr...
Ne su söndürür bu ateþi, nede bir toprak...
Kýyamet kopmadan hazýrladýðýn kýyamet kendine bilmez misin?
En büyük aþkýn, davan olan; vatanýný mý unuttun?
Yoksa gökyüzünü süsleyen al kanlara boyanmýþ bayraðýný mý?
Sen, üzerine bastýðýn topraðýn hakkýný vermeden, nereye?
Hünkârýný mý unuttun, Hacý Bektaþ Veli’yi mi?
Duymadýn mý, Kaygusuz Abdal’ýn
“Bu Âdem dedikleri
El ayakla baþ deðil
Âdem mânâya derler
Surat ile kaþ deðil.” Sözünü?
Yanýnda saki, elindeki mey…
Seni yola götürür mü sanýrsýn…
Yol; bir saða bir sola demediler mi?
Hangisi kalýr, yanýna kar…
Adamlýðýn mý? Özgürlük nidalarý atan batýþlarýn mý?
Sosyal Medyada Paylaşın:
ısmahan çeribaşı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.