"BİR ÇOCUK ÖZLEMİM"..

Bir gece düþlüyorum sabaha doðru!
Düþlerimin karmaþýklýðý yüzüme vurmuþçasýna.
Kelimeler düþüyor kanlý uyku gözlerimden.
Sessizliðim karanlýðýmda boðuluyor.
Serseri bir mayýn gibi ölümü düþlercesine,
Sözlerim renklerden uzak.
Solgun, sessiz.
Acýmasýz fýrtýnaya çarpýlmýþ bir aþýk gibi.
Kör, saðýr!

Durgun sularýn sesleriyle bestelenmiþ.
Bir çeþit sözcüklerle çatýþan o ruh,
Karanlýk gözlerin donduðu bir ceset.

Kelimeler yýðýyor yeryüzüne.
Karanlýk cesedin üstünde bir ruh doðuyor,
Yeniden bakýyor hayatýn topraksý dünyasýna.
Elini sürüyor taþlarla kaplanmýþ bedenlere.

Anlamýyordu dünya!
Sözlerin ardýndaki gerçekleri kimse çözemiyordu.
Bu ruhun anlaþýlmasý çoktu.
Küçülüyordu dünya günden güne.
Büyük insanlarýn yürekleri un ufak oluyordu.
Ýçlerindeki ýþýklar yanýyordu.
Artýk herkesin bir sebebi çoktu.
Yola koyulmuþtu bir kere çocuk.
Her atýmýnda ýþýklardan güller,
Gülüþler renkleri ýsýtýyordu.
Fani dünyanýn kýyýsýndan,
Elimi uzatamadan gölgelere karýþýr.
Ýçimdeki fýrtýnalarý hisseder.
Ruhumdan artýk bir neþeler beklerdim.
Yalnýzdý o ýþýk!
Þafaðýn acýmasýz karanlýðýnda ,
Sarsýntýlý rüyalar denizinin ortasýnda,
Bir masum yüzüyle bakýyordu bana.
Bedenim taþ kesiliyor,
Gözlerimden yaþlara bakamýyordum.
Ve o an
O çocuðun bakýþlarýnda,
Kendi rüyalarýma,
Kendi kýzýmý gördüm...

7/06/2015
Saat. 20.30
YAZAR: YILMAZ SÜSLÜ...

Sosyal Medyada Paylaşın: