AH İSTANBUL

Ah Ýstanbul!
Mýzmýz çocuðu Anadolu’nun,
Gözlerinde hep bulut gezer ,
Issýz ve yorgun...
Ayrýlýktýr belki de sebebi kifayetsiz bunun,
Ol benim baþlangýcým ol benim sonum.

Uzat ellerini kaymasýn bu yýldýz,
Ýsyan etmiþken bu kubbe ,hadi durma kendine kýz,
Oldum artýk þarap gibi yýllanmýþ bir hýrsýz,
Gece esir etti gündüzümü ,hep hep sabýrsýz.

Ah Ýstanbul!
Kýskandým hep o deniz mavisi gözlerini,
Belki de yer yer sakladým kendimden,
Kölen oldum, umutsuzum kurtulamadým nefsimden,
Haykýrmak istiyor artýk bu can bu beden,
Vazgeçmiþken benden sende her þeyden,

Titrek ellerin okþar iken saçýmý,
Ne çok yýl geçmiþ unutmuþum acýmý,
Aldým gidiyorum öne eðik baþýmý,
Kim bilir belki bulurum kaybolmuþ yýllarýmý.

Gözlerin aþka çaðýrýyor beni utanmýþ bir çocukça,
Kah sabýrsýz kah usulca,
Beyhude bir intihardýr bu yaylým ateþinde,
Derman yokken ne sende ne de bende.

Ah Ýstanbul!
Hadi durma beni bende bul...







Sosyal Medyada Paylaşın: