Suskun Yer Şahit Gök

Her evde þehit,
Her mahallede bir direniþin izi,
Yer suskun ama gök þahit;
Gazze’nin kalbinde her yara, bir yýldýz gibi,
Karanlýkla örtülse de bir umut gizli...

Yaralý sokaklarda çocuklarýn sessiz aðýdý,
Birer mezar taþý olmuþ taþ duvarlarý,
Kýrýk dökük bir kent deðil sadece,
Her köþe baþý bir kahramanýn siperi,
Her taþýnda bir hayat saklý, bir umut gizli...

O sokaklardan geçerken,
Gözyaþlarý dökülür, yürek yangýný büyür,
Her adýmda bir þehit, her duvarda bir kan,
Bu þehirde gök þahid, topraðýn dili suskun,
Ama sükûnetin ardýnda bir çýðlýk saklý...

Bebeklerin mýrýldandýðý ninni deðil burada,
Barýþýn dili çoktan susmuþ ,
Bir annenin gözlerinde yaþ,
Bir babanýn ellerinde öfke;
Susmuþ bir dünya ama Gazze hep diri,
Kanla sulanýr her karýþ topraðý...

Evlerde, yitirilen masumlarýn adý kaldý,
Küçük sandýklarda saklý umutlar gibi,
Her evde bir þehit, her sokakta bir gölge,
Ve biz, topraðýn yasýna duran tanýklar,
Gök, bu acýya þahid; bir sükut var, ama aðýr...

Dünya dönüyor elbette ama burada aðýr bir hüzün,
Zaman durmuþ sanki, aðlamak bile sessiz,
Her bir hayat Gazze’de bir destan gibi,
Yýkýk duvarlar deðil bu sadece,
Bir milletin onuru, acýsý, ve sonsuz direniþi.

Bir aðýt yükselir gökyüzüne doðru,
Þairler yetim kalýr burada, kelimeler güçsüz,
Her evin içinde bir yas, bir öfke,
Her sokak bir destanýn sessiz tanýðý,
Gözler dualarla birleþir; umut hep diri,
Yer suskun ama gök þahid, bir halk hep ayakta...

Gazze’de sokaklar ölü, duvarlar yýkýk,
Ama her taþýn ardýnda gizli bir umut var,
Bir çiçek gibi açar kanýn ve yýkýmýn üstünde,
Küçük bir el büyüyen bir fidan gibi,
Gözleri geleceðe bakan bir çocuk saklý...

O kýrýk duvarlarýn arkasýnda,
Toprak ana, çocuklarýný kucaklar gibi,
Ve her yeni doðan günle,
Bir umudu daha yazar kalemimizle kan kýrmýzýsýna,
Hangi duvar yýkýlsa, altýndan bir direniþ çýkar gizlice...

Dünya suskun; kulaklarý saðýr,
Görmeyen gözler, duymayan diller,
Ama biz biliriz; gök þahid bu hüzne,
Çünkü her yýldýz, her akþam
Bizim yasýmýzý taþýr, bizim sessiz çýðlýðýmýzý...

Savaþýn ortasýnda açan bir çiçek gibi,
Yýkýntýlar içinde bir serçenin cývýltýsý,
Hayatta kalan her ruh, bize bir direniþ,
Yýldýzlar þahid, gökyüzüyle el ele,
Bu þehrin yarýnlarýna, umutla bakacaðýz...

O eller ki, küçük parmaklarýyla,
Yarýna dokunmak isteyen her çocuk,
Kanla karýþsa da parmak uçlarý,
Gökyüzüne uzanmýþ; bir gün elbet,
Adaletin ýþýðý bize de deðecek...

Yine de suskun kalmayacaðýz,
Her duamýzda bir ateþ yakacaðýz,
Bizi duyan varsa göklerin ötesinde,
Görecek; Gazze’nin gözlerinde bir hayat saklý,
Bu toprakta umut hiç bitmez, kan da durmaz...

Bir yemin ederiz her gece karanlýðýnda,
Sessizce yükselen yýldýzlarla,
Her kaybolan can için, her yýkýlan ev için,
Ve her unutulan isim için,
Bir hatýra býrakýrýz gökyüzünde...

Gün gelir, bu toprak susar,
Ama o gün gelene dek,
Yemin ederiz Gazze’nin yýkýlmayan umuduyla,
Yýldýzlarýn daðladýðý, gecelerin ýssýzlýðýnda,
Her nefesimiz bir direniþ olacak...

Þairin mýsralarý, Gazze’nin kalbi gibi,
Her harfi bir yarayý sarar,
Her dizesinde kanatýr acýyý,
Bir þiir ki, diline almaz isyaný,
Ama her okuyanda yankýlanýr, Gazze’nin sesi gibi...

Biz ki umut ederiz, gözyaþlarýmýzla yeþeren toprakta,
Bir bahar gibi filizlenecek o gün,
Her kayýp canýn hatýrasýný yaþatmak için,
O suskun dünya, o görmez gözler,
Bir gün gelecek Gazze’yi görecek...

Topraðýn altýnda ezilmiþ canlarýn izinde,
Sessizce filizlenir direniþin tohumu,
Ölen her can bir gölge býrakýr ardýnda,
Ve o gölgeyle aydýnlanýr gece karanlýðý,
Bir yýldýz gibi parlar çocuklarýn gözlerinde...

Bir annenin aðýtlarý yankýlanýr sokaklarda,
Her duvarda bir çocuðun gülüþünü arar,
Ama bulamaz, çünkü yitip gitmiþ hepsi,
O çocuklarýn bakýþlarý, derin yaralarla dolu,
Ve her yarada bir yemin kalýr saklý...

Bir yemin ki, susmaz Gazze’nin acýsýnda,
Bir yemin ki, tüm dünya duymaz,
Ama biz biliriz; her gece o yeminle uyuruz,
Ve her sabah, ayný cesaretle uyanýrýz,
Korkmadan, yýlmadan, kaný durmayan topraðýmýza sarýlýrýz...

Bu topraklar ki, her tanesinde bir hatýra,
Bir çocuk, bir ana, bir baba saklý,
Her canýn býraktýðý izlerle dolu,
Ve biz, o izlerden güç buluruz;
Biliriz ki bu toprak, vazgeçilmez bir yurt bize...

Her damla kan, bir duanýn yankýsý,
Her yýkýntý bir hayalin kýrýk parçalarý,
Ama biliriz, kýrýk parçalardan yeni umutlar doðar,
Çünkü Gazze, yeniden ve yeniden doðar,
Her sabahýn ilk ýþýðýnda, ayakta kalýr...

Gökyüzü aðlar bazen, topraðýn üstüne,
Yaðmurla yýkanýr yýkýntýlar, ama silinmez izler,
Her yaðmur damlasýnda bir umut taþýr bize,
Çünkü Gazze’nin gökleri bile acýyý taþýr,
Ve topraðý umutla yoðurur o gözyaþlarý...

Bir þehrin kalbi kýrýk olabilir belki,
Ama ruhu asla; çünkü bu toprak yaþar,
Ve yaþadýðý sürece de, susmaz direniþin sesi,
Her sokak baþýnda, her evin avlusunda,
Bir fýsýltý gibi yayýlýr: Vazgeçmeyeceðiz...

Çocuklarýmýz bilir, bu acýnýn aðýrlýðýný,
Ve öðrenirler cesareti, daha küçükken,
Bilirler, bu topraklara düþen her gözyaþý,
Bir çýðlýk, bir haykýrýþ, bir hakikattir,
Ve bu hakikatin sesi yankýlanýr, susmaz asla...

Yarýna býrakýlan bir miras bu toprak,
Bir çocuðun çizdiði, özgürlüðün haritasý,
Her kayýp can, bir zaferin sessiz sözleri gibi,
Gelecek nesillere fýsýldar: Biz buradayýz,
Ve burada kalacaðýz, sonsuz bir direniþle...

Her nefes bir yemin, her yemin bir umut,
Ve Gazze’nin göðsünde bir ateþ yanar,
Bu ateþ ki, yýldýzlarýn ötesine ulaþýr,
Bir dua gibi yükselir göðe,
Her mýsra bir yaþam, her kelime bir direniþ...

Bir þairin kaleminden dökülen her harf,
Gazze’nin çýðlýðý, Gazze’nin özlemi,
Ve bu þiir, o þehitlerin dilinden dökülmüþ,
Bir ses, bir çaðrý, bir umut taþýr bize,
Bu topraklarýn direniþini, sonsuz bir sevgiyle sarar...

Bu toprak, bu hayat, bu direniþ,
Bir ömür boyu sürecek bir sevda gibi,
Çünkü Gazze sadece bir þehir deðil,
Bir umut, bir ruh, bir miras,
Ve her adýmda bizimle yürüyen bir gölge...

Her mýsra, her söz, bir direniþ çaðrýsý,
Ve o çaðrý yankýlanýr gökyüzünde,
Geleceðe, çocuklarýmýza, yarýnlarýmýza,
Bir fýsýltý gibi yayýlan: Biz buradayýz,
Ve Gazze, asla susmayacak.

Bahadýr Hataylý/09.08.2024/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: