HER ŞEYE RAĞMEN

Unutacaðým bu son baharlarý
Bu yaðmur damlalarýný
Bu avare yapraklarý…

Unutacaðým ayaklarýný öpen þu ketum taþlarý
Oturduðun beyaz sandalyeyi
Þu havuzu,
Dakikalarca süren o telefon konuþmalarýný
Ve aklýmdan geçen deli sorularýn,
Kalbime sapladýðý çekilmez sýzýyý,
Unutacaðým.

Gözlerini kaçýrýyorsun benden,
Kaþlarýný deviriyor, gülmüyorsun artýk
Bir yabancý gibi gelip geçiyorsun yanýmdan
Olsun;
Git gide büyüyen bu kýrýlmýþlýðýmý da unutacaðým
Týpký gülen gözlerini unuttuðum gibi.

Seni en uzaktan saçlarýn veriyordu ele hep
Ýlk onlardan tanýyordum seni
Sonra ayaklarýndan,
Sonra yanaklarýndan,
Yaklaþtýkça gözlerinden…
Ve kaburgalarýma isyan eden
Kalp atýþlarýmla selam duruyordum sana.
Hepsini unutacaðým,
Seni gördüðümde kalbimde kopan fýrtýnayý,
Yüreðimi titreten o masum duyguyu,
Ve bu çaresiz kalmýþlýðýmý
Mutlaka unutacaðým.

Umutta bir yere kadar
Elbet uslanacak bu hoyrat yüreðim
Alýþacak gözlerim sensizliðe
Yýllar geçtikçe çýkacak aklýmdan giydiðin elbiseler
Yürüdüðün yollar, döndüðün köþeler
Ezip geçecek her þeyi zaman.
O son gülüþünün,
Son merhabanýn üzerinden geçtiði gibi.


Her þey tükenecek bende bir gün
Hüzün, sevinç, umut
Nihayet ömür…
Ama adýnla baþladý her þey
Adýnla bitecek.
Bir tek adýný unutmayacaðým
Hiçbir zaman,
Her þeye raðmen.

Aydýn YÜKSEL-ANKARA
01.11.2024-Cuma-00:56

Sosyal Medyada Paylaşın: