Öyle bakýyorsun ya bir þeyle doldurur gibi
O boþ yeri…
Aslýnda boþ da deðil ya!..
Koltuk var tam o noktada;
Bakýþlarýnla yok edip boþluða çevirdiðin,
Baþka bir þey koymak için yerine…
Neden sevmedin ki sen bu hâliyle bu evi?!..
Ýlle baþka bir þeye çevirmen gerekti…
Sadece koltuðu olsa iyi,
Ýnsanlarý da yoðurdun durdun…
Oyun hamurun olduk senin hepimiz;
Bir çocuðun ellerindeyken
Çok güzel bir anlama bürünen…
Ama daha ortada olmayan þeyler
Deðildik ki biz?..
Yaratým aþamasýnda
Kadýn ve çocuklar..?!
Tamama ermiþ, son noktasý konulmuþ
Þekillerdik ve üstüne üstlük
O þekli kalýcý hale getiren bir þey vardý,
Senin hiçe saydýðýn: Ruhlarýmýz…
Yani öyle anaokulu çocuðu gibi
Yoðuramazsýn bizi,
Kafandaki aileye çeviremezsin!
O koltuðun yerine koyduðun her neyse,
O koltuk gibi beni de baþka bir yere koyup
Yerime baþka bir þey… bir kadýn belki,
Koyamazsýn!..
Öyle göstere göstere,
“Ýstediðim gibi deðil þeklin,
Baþka bir kadýn ol!” diyemezsin bana,
O koltuða derin derin bakýp da…
O kadýný o koltuða,
Evin baþ köþesine oturtamazsýn yani,
Hayalinde de olsa…
Ben seçtim o koltuðu çünkü…
Ellerin hâlâ sýcacýkken…
(KURGU)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.