Gitti Aşk

Gitti Aþk

Uyandým…
Soðuk duvarlarýn yalýtýmýndan sýzan ince bir sýzý parçaladý uykumu.
Bir takým tarifeli mahvoluþlarým gýdýklýyor gözlerimi.
Ýçim böyle, süresiz taahhütlü gibi haddini aþarak oyuluyor sanki,
Sanki kaburgamýn altýnda uyuyan bir dert saatlerce sayýklýyor adýný
“Sessiz ol!” diyorum.
“Sessiz ol, uyandýrma sensizliðin býraktýðý kambur uðultuyu”
Aldýrmýyor,her defasýnda gözü kapalý yerleþiyor yerine.
Tecrübeler referans olmuyor imkasýz ihmalin seyrine.
Zihnim,yanlýþýn yanlýþ olduðuna ikna olmaya hazýr aslýnda,
aslýnda kalbim dursa yeri önemli deðil,zaman kesse nefesimi öyle aniden.
Aniden olmalý bazý þeyler, farkettirmeden, hazýrlýksýz yani.
Sabýrsýzlýk uzak tutulmalý beklentileri umutlandýran ihtimallerden.
Bütün tecrübeler haklý çýkacak o zaman þüphesiz.
O zaman hiçbir ses koðuþlanamaz içimde,boðuþamaz uykumda sensizlik benimle.

Yazdýklarýma bakma sen, bitirdik biz, devirdik cümle içinde biriktirdiðimiz anlamlarýn taþlarýný, baþlýklar deðiþti, deðiþti sokak arasýnda avaz avaz baðýran çocuk sesli manþetler.
Biliyorum, her sene bugün, bugünü yazan, seni suçlayan sayfalarý yakacaksýn arþivinden.
Ve biliyorum ki; bugünü hafýzanda bulandýran þeylere baðýmlý kalacaksýn bugünden itibaren.

Sen de biliyorsun bu yýkým, hiranaþi bir olgunun dizkapaklarýmýza býraktýðý sol elinin kaygan imzasý.
Bu yýkým, hayattan istiare alýnmýþ þeyleri, aldýðýný yerine geri koymuþ olmak gibi.
Yani bende eðreti durman gibi, seni geçmiþe geri býrakmak gibi…

Bu resmen ekvator çizgisinin kýtalar arasýndan çekilip, hafýzasýnýn silinmesine mecbur býrakýlmasý gibi þartsýz yaptýrým, karanlýðýn üzerinden çýkardýðý kirli ambargosu.
Gökyüzüne taþýnmýþ çocuklarýn güneþin etrafýnda kurduðu oyunun üzerine, bulutlarýn çökmesi gibi bulanýk bir mesele…

Baþladýðýmýz yerde deðiliz artýk sevgilim…
Çekildi aþk, tahliye etti kendini içimizdeki hücreden.
“Özgürsün!”dedim.
“Hem de kocaman özgürsün!” o an kursaðýma takýlan yumruðu yutmak için gösterdiðim çabayý hiç unutmuyorum,
bir de bunu hiç hissetmeyiþini.
Uðurlamak deðil bu,
ardýndan bakakalmýþ olmak gibi birþey.
Ardýndan gökyüzüne baktýran þarkýlara
kimsesizliðimi ezberletmek gibi…

Gitti aþk!
Sabýrsýzca açýldý kanatlarý,
yýrtýldý rüzgarýn içinde bayaðýdýr tuttuðu o hýrçýn nefes.
Kaybettik,yenildik içimize taþýnan yokluða.
Öyle uzaktan izledim hiç bir þey yapamayýþýmý.
Birden gittin sen içimden,farkettirmeden.
Boynuma sarýlan ilmeði öptü gözyaþlarým,omuzlarým topuklarýmý çekti kendine hasýr tabureden..
Öyle…Aniden…

Sosyal Medyada Paylaşın: