PABUÇ HİZASI

Yüreðimin dilini sýðdýrýp, pabuçlarýmýn öz geçmiþine
Rastgele, kemiksiz savuruyorum her ilmeðin zarýný,
Kucaklaþmýþ baðcýklarýmýn üzerine...
Kimin avucundan süpürülsem,
Onun tozu üzerinde girdi pabuçlarým birbirine...
Gecikmiþ ayaklanmalarýmýn cesareti kýrýldý her seferinde,
Burkuldu bileklerim gizlendiklerimin gözü önünde...

Yýkýldýðým mecralarýn pabuç hizasýndan sýyrýlýp,
Çapraz-yarým baðlarla,
Bir fiyonga tutunabilse avazýný yutan çýðlýklarým,
Söküleceðim el deðmemiþ umutlarýn, yerden yüksek göðüne.
Yetiþebilsem bulutlarýn, öylesine gelip gidiþine
Doldursam düðüm yemiþ çaresizliklerimi, içi boþ ceplerine
Döküleceðim ilk yaðmurla, kurak mevsimlerin köyüne...

Ayaðýma oturmayan sancýlarý giyiyorum, ben her gece...
Niye?
Topuklarýmdan ciðerlerime týrmanýyor acýya bölünmüþ tarafým, karýnca eþliðinde.
Dar, patika bir iliðin açtýðý,
Gizleyemediðim, delik deþik, parmak ucu yýrtýðý utancýmýn
Boðazýma dolanan tarafýnda, asýlý kalýrken hiçliðim,
Tokluðum ýslah etmeye yeltense, aç tarafýmýn zanlýsýný
Tövbelerden bozulmuþ isyanlarla seviþiyor kursaðým
Rutubetli hücrelerin topuklu ranzasýnda...

Þimdi ensesinden tutup, kavrasam
Pabuç hizasýna devrilmiþ, yitik cümlemin öznesini
Sahi;
Barýnabilir mi kimsesizliðin içinde ben gibi?
Tek bir öðeye tutunmaksýzýn, zamaný yormadan
Sorgusuz, sualsiz koþarak gelebilir mi, yetiþebilir mi cümlemin sonuna?
Bir zarfýn içine koyup kalbini....


BERNA KAYA
15,09.2022













Sosyal Medyada Paylaşın: