YÜREĞİMİN SON RİSALESİ

Ýçimde,gözyaþlarý ile beslenen zehirli bir anýzýn hýrçýn kökleri,
Gözümde,harlý bir ateþin bulanýk sudan taþan belirsiz istikameti,
Dilimde,inandýðým yerden vurulduðum ahlarýn sindirilmiþ,haksýz rekabeti.
Þimdi gidiyorum...
Karanlýðýmda koþturmak isteyen bir çýðlýðýn;
Kulaklarýmda bir türlü dinmeyen uðultusuna teslim olup,
Kalmam için tek bir sebep býrakmadan gidiyorum.
Bavulum hazýr,nefesim ancak bu kapýdan çýkana kadar dayanýr.

Ýzin ver,býrak da gideyim...
Kavga edemem artýk seninle,
Savunamam kendimi sana karþý...
Zaten;kalýnca sýðdýramýyorum hiçliðimi senin kalbine...
Bir yalnýzlýðýn ensesinden tutup kavrayamadýðým;
Kanayan bir zamanýn,kendini bile yutabilen tarafýna yýkýlýyorum,en yorgun halimle.
Yok oluyorum...Kayboluyorum...
Uykumda bile kendimi arýyorum kan ter içinde.
Islak sokaklara doðru koþuyorum gecenin kör bir vaktinde.
Yüksek bir kaldýrýmýn;eþilmiþ oluðuna kapaklanýyorum;
Ve orada aklýma geliyor planlý kandýrmacalarýn,
Sever gibi yapmalarýn,
Sýrf yanýnda kalma emniyetini elinde tutup,
Bedenimden sýzarak içimde çoðalma çabalarýn...

Sonra,umarsýz kaçýþlarýn geliyor aklýma.
Bir yükmüþüm gibi omuzlarýndan sýyýrdýðýn hiçliðimle,
Tenhada baþlattýðýn,sessiz bir yýkýmýn altýnda kalan incilmiþliðimin gözü önünde;
Görmezden geliþlerini ezberlettin sen,kadehimin damýtýlmýþ nabzýna.
Seyirci kaldýn,beni bana düþüren fýrsatçý karanlýða.

Oysa;
Sana yük olmamak için içime çektim bütün aðýrlýðýmý,
Zor gelmemek için yarý yolda býraktým bana ait kavramlarý,
Yok ettim varsayýmlara dayanan olmazlarý,tüm olamazlarý...
Verdiklerimle,önüme koyduklarýný kýyaslamaný beklemiyorum ama;
Hiç önceliðim olmadý mý senin hayatýnda?
Hiç mi yerim yoktu sað elinin,sol omzuna uzanan rotasýnda?
Sevemedin mi beni,uðraþtýn da olmadý mý yani?

Senin umrunda deðil belki ama;
Dün gece yine o sokakta yakaladým kendimi.
Avuçlarýmda,umudunu keskin bir dilde yitirmiþ sevdanýn
Yüksek sesle patlayan dinamitleri,
Yüzümde,kapanmýþ bir yolun çýkmazýna telaþlanan hapsolmuþ ateþi...
Yüreðim yerinden sanki fýrlayacak gibiydi!

Bir an geldi...Öyle,içi boþ,koyu bir an.
Senden vazgeçmem gerektiðini iliklerime kadar hissettiren o an...
Beni bir boþlukta dolandýran ve baþka bir yol býrakmayan bir an...
Üþüdüðümü farkettim iþte o an.
Tenimde piþen soðuk terin dibini tutturacak kadar
Birþeyler de yanýyordu nefesimin koþturduðu yerde...
Unutmuþ olamazsýn...
O ateþe beni bizzat sen attýn.
Kokusu burnuna gelene kadar da,baþýmdan bir an olsun ayrýlmadýn.

Bilmiyorum bu hala neyin kavgasý?
Hiç bilmiyorum,ne ile doldurulur ikimizin eksik parçasý?
Neyi çýkarýp,yerine ne koyarsak sorun çýkarmaz içimizin hýrçýn dalgasý?
Ýnan bana,
Ýnan onarabileceðimiz birþey kalmadý...
Büyü bozuldu,tutsaklýk son buldu.
Ayaklarýmýz,bizi sürekli sarýp duran dikenli bir telin,
Dudak payý býrakmayan tel örgüsüne takýldý.
Zaman,bizimle birlikte bocaladý,tükendiði yerde kendi canýna kýydý.
Artýk;
Ýkimizin de birbirinden hiçbir alacaðý kalmadý.
Sen benden hevesini aldýn,
Ben senden nefesini.

Þimdi,
Aklýndan geçen,yoluma düþen ne kadar ihtimal varsa
Hepsini topla...
Gün doðumunu beklemeden gerilen bir çarmaðýn ipine baðla...
Elini çöz,yüzünü ört.
Bu aþktan medetini kadehimden sök
Baþka bir bedenin nefesinden sýz,onun yüreðine dök...

Berna KAYA
15.05.2023
Sosyal Medyada Paylaşın: