Hatıram Olsun

Masada nerede duracaðýný bilemeyen bir býçak, son gece, son kadeh ve son þarkýnýn içinden geçen son sözler; o býçaktan daha keskindiler. Soðuk bir sessizliði bardaðýma boþalttý saki. Etraf sadece; ikimizi bir arada tutan þeylerin yok oluþunun þerefine kalkan kadeh seslerine þahit oldular.Sonra gözlerine baktým, bir daha baktým, tekrar baktým. Silüetimin, cennetten kovulur gibi kapý dýþarý edilmesine seyirci kaldým.O an, içime dökülen kaynar suyun gözlerime doðru yükseldiðini hissettim.
Gözlerimi yumsam; patlamak üzere olan bir yumruðun, avuçlarýnda biriken tuzlu teri taþacaktý kirpiklerimin arasýndan. Dudaklarým yanacak, biriken sözlerim birini yakacaktý. Masa daðýlacak ve masadan kalkmak zorunda kalacaktým…Ki bu hiç istediðim bir þey deðil.
Direndim, aðlamamak için direndim, gözlerimi kocaman açýp, kendimi buðulu bir camýn arkasýna gizledim. Orada kendime saydým, sövdüm: “sen burada bekle,nasýl olsa ben yine geleceðim” diye göðsümün tam ortasýna bir tekme býrakýp acýlandýðým yere geri döndüm.

Arkama yaslandým, sonra masada varlýðýný unuttuðum tedirgin duran kadehe uzandým. Bir yudum aldým. Gýrtlaðýmda saplý duran hançerin yerinden kalktýðýný, tutunamayýp bu defa göðsümün üzerine düþtüðünü bir ürperti haber verdi bana. Belli etmedim. Kadehimden bir yudum daha aldým. Parkta annesi tarafýndan terk edilececiðini hissetmiþ, zamaný elinde tutmaya çalýþan, sürekli ayak altýnda marifetlerinin kabul görmesini bekleyen çocuk gibi içime dönüp, damaðýma yapýþan anasonun dizlerine kapandým;“Bu gece gitme benden,hemen çekilme kanýmdan öyle, bak bu gecenin boyu uzun, hatrý büyük. Terk etme beni hemen öyle! Ne olur bu gece hafýzamý kökünden kurut ve beni koynunda sarhoþ uyut!”diye yalvardým. Gururum topladý beni yerden utandým. Utancýmdan kafamý yerden bir süre kaldýramadým.

Kolundaki saate bakýp “geç oldu, bu son kadeh”cümlesi bozdu ortamýn sessizliðini. Ardýndan gelen cümle uzun ve anlaþýlmazdý. Anlamadým doðrusu…Bende anlaþýlmasý zor, uzun soluklu cümleler bekledim zaten.Son noktaya uzak, son söze yaklaþmayan cümleler.Dinledim bir süre, süreci hiç takip etmeden dinledim. Yalnýz; nefesimi tutmamla býrakmam arasýnda, hep beþ kala bir zamaný kaçýrdým.

Derin bir nefes býrakýp masaya,bir sigara yaktý sonra.Toplasan iki kez çekmiþtir içine,
sonra masanýn diðer ucunda duran kül tablasýna uzanan elinin izini sürdüm.Ýki parmaðýnýn arasýnda sýkýþan izmaritin baþýndan ittirip, parmak uçlarýyla kül tablasýnna bitmeyen sigarasýný gömerken tek nefeste çýktý kurþun gibi son sözler...”Vazgeçelim!” dedi. Ardýndan;
“Vazgeçmiþ olmak için ikimizde yemin edelim!”dedi. Uzatmadým, “Peki!” dedim. O kafayla ikimizde yemin ettik, o an, orada ikimizde vazgeçtik. Hem de öldüðümüzden bile haberdar olamayacak kadar büyük bir yeminle. O kadar büyük yani.Yani düþün ki masada bir tek kutsal kitap eksik.Ýçim yýrtýldý bir an, göðsüme dokumak istedim, ciðerlerimde þiþen balonlara uzanýp, renklerini gökyüzüne býrakmak istedim.

Salondaki kalabalýðýn tüm aðýrlýðýný üzerimde hissettim. Kalmak istedim.
Titreyen bedenimi oturduðum yerden çözüp, ayaða kalktým,tam kalktým sayýlmaz;saki kolumdan tutmasa yere yapýþacaktým. Kurgulamýþtým aslýnda; hazýrdým yani. Kendime güvenerek ayaklanýp, hiç dokunmadýðým son kadehi fondipleyip, masaya afilli bir kalkýþ býrakacaktým. Bekledim…Sendelenmem geçene kadar bekledim. Son kez gözlerine baktým, o da baktý þimdi haksýzlýk edemem.Tekrar baktým. Sýrf gözlerinde beni hafife aldýðýný yakalamamak için çok uzatmadým. Gururumu vazgeçtiðime ikna edip, gitmek için ilk adýmý attým.Ayaða kalktý bir an…Ýkinci adýmýmýn önüne geçecek ve ”Gitme!” diyecek zannettim. Benden önce yeminini bozacak zannettim. Yürüdüm, yüreðimi arkamda býrakarak yürüdüm. Tek kelime bile etmedi. Bende hiç durmadým,arkama dahi bakmadým.Salonda çalan son þarkýnýn, adýmlarýmý dýþarý ittiðini hatýrlýyorum:
”Ben sende yaþadým, seninle tattým böyle bir aþký.Al hatýram olsun, armaðan olsun sana bu þarký.Çal benim için çal, bu aþk için çal bizim bu þarký.”

Dýþarý çýktým, gökyüzüne baktým,bir daha baktým, tekrar baktým. Sonra o þarkýnýn içindeki tüm sitemleri çalýp, kaldýrýmlara sayýsýz küfürler býraktým.Hangi sokak, hangi cadde,hangi köþeyi dönüp eve geldiðimi hatýrlamýyorum.Kapýyý açtým, içeride olan biteni unutup uyumam için beni bekleyen muazzam bir karanlýk vardý. Ýçeri girdim, kapýyý gecenin yüzüne örtüp, soyundum. Çýrýl çýplak kalana kadar soyundum. Gözlerimin buðusuna yapýþan parmak izlerini bileklerime baðlayýp, sarhoþluðumu elimden kaçýrmadan uyudum diye biliyorum.

O masada o gece, o son kadehten dökülen ve son þarkýnýn içinden geçen o son sözlerin hançerini hala göðsümde saklýyorum. Bir daha o kadar hiç içmedim ve o þarkýyý da o geceden sonra hiç dinlemedim.
Yemin ederim!
Sosyal Medyada Paylaşın: