gün süzülür toprağa

gün süzülür topraða

erimez dilimde köz düðümleri
süzülürüm içimden köküme
dile dolanan güz tutmuþ yüzümü
sürerim geceyi gündüz boþluðuna.

kuruyor içimde bahar günleri
günahýyla býraktým çýkmaz sokaklarý
susmaz acýsýyla yürüyorum þehrin.

doymuyor yaþam yangýný gözlerime
yýllanmýþ gün düþüyor yollarýma
umuda örülmüþ kederli hayaller
gülmeyen camlarýn yüzüne asýlý.

dumaný kesik bacalara göz diktim
çakmaz kývýlcým el dönmez tezgahta
kayýyor gözümden emeðin yýldýzlarý.

feryadý çocuðu büyümeyen ananýn
yeþerir topraðýn kurumuþ yalnýzlýðýna
gözleri bulanýk nehir aðlamasýdýr
damlar yakamdan acýnýn fotoðrafýyla.

kilitlenmiþ karanlýða kapýlar çift düðümlü
duvardýr yüzleri kýrgýn sabahlara
görülmez halleri bir lokmanýn terinde.

taþ taþ yýkýlmalý umutsuzluðun kalesi
bir günün güzelliðine yýkýlmalý
yeniden akmalý yaþamýn gülen yüzü
kokmalý yanaklarda özlemin kýzýl gülleri...

zeki kýrhan


Sosyal Medyada Paylaşın: