Nasýl kalkacaktý þimdi yataktan?..
Güneþ vurmuþken cama,
Sabah dolarken içeri
Ama bir türlü ulaþamazken ona…
Halýya vururken bir ýþýk huzmesi,
Yine de güneþsiz kalýrken içi;
O buz tutmuþ alan, içindeki
Sýzdýrmazken küçücük bir ýþýk…
Sesler güneþi yansýtan bir ayna olarak
“Uyan” derken ona;
“Sabah geldi,
Direnme aydýnlýða!”
Aklýnda o resim,
Minicik bir el uzanmýþ kocaman bir ele;
Güvenmiþ ona,
“Beni korursun sen” demiþ…
Ýþte o minicik bebek resmi
Bir çakar bir sönerken zihninde…
Karanlýk daha da yoðunlaþýrken,
O resmi yýrtýp atan elleri düþününce;
O resmi var eden duyguyu
Söküp atan kalbinden, ‘insan’ denen varlýðýn…
Ýnsana yeni bir giysi biçen;
Minicik bebeði bile ölüme götüren…
Güneþ orada kalsýndý,
Perdenin ardýnda;
Ýstemiyordu…
Yalandan okþayýþlar göndermesindi…
Belliydi ki yetmiyordu ýþýðý
O karanlýk yürekleri aydýnlatmaya…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.