GÖMÜN BENİ
"Aþk, küllerinden doðarken, onun anýsý bir yara açar. Sevdanýn en derin yerinde yanýp sönen kül olsam da, vuslata ermeden, sevdiðimin gözlerine gömülmeyi diliyorum."
"Aþk, hem yaradýr hem de yâr; acýyla büyür, özlemle yanar."
Savur gönlüm yangýnýn küllerini,
Ýstersen yak, yýk, acýt, kanat beni.
Sende tattým aþkýn en yücesini,
Ýçindeki kor köze gömün beni.
Ninnileyen, aðýtlayan, büyüten,
Sevdanýn vuslat ateþiyle söylen,
Her bir hatýra bir yara açarken,
Çok eski bir türküye gömün beni.
Her gözyaþý bir söðüt gibi yaþar,
Hasretin rüzgârý gönlümden taþar.
Aþkýmdan diz çöker, ah çeker daðlar,
Yârin gözbebeðine gömün beni.
Dönersin diye bekliyorum bir gün,
Kalbimdeki yangýn sönmez hiçbir gün.
Bakýþlarýmýzýn tükendiði gün,
Ayaðýnýn tozuna gömün beni.
Ben sana düpedüz vurgun biçare,
Hey beli bükük, çaresiz biçare.
Elindeyim, biçareyim, biçare,
Kahretmeyin, yüzüstü gömün beni.
Uzakta bir düþ yine içimi yer,
Gel gör þu halime bir teselli ver.
Zulamýn içinde asi bir kan ter,
Aldýðý her nefese gömün beni.
Düþümden yankýlanan sesin sýzlar,
Kayýp günlerin özlemiyle aðlar.
Yüreðinde gecem hasretle yanar,
Sevdamýn ateþine gömün beni.
Zihnimdeki izler silinmez asla,
Her nefesin derin yaralar açsa.
Vuslata ermeden güneþ batarsa,
Sensiz geçen her ana gömün beni.
Halil Kumcu
14 Ekim 2024 / Pazartesi / Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.