MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

OLAN ÖLMÜŞTÜ ÇOKTAN
Yahya Oğuz

OLAN ÖLMÜŞTÜ ÇOKTAN


Olan ölmüþtü çoktan
Sadece oyalanýyor siyah ekran
Bir an parlamýþýz içinde
Yoktu anlayacak zaman

Bir güz, umudum kesilince
Anýlardan ibaret olmuþum
Eskilerim de tükenince okumayý sökmüþüm
Hüzün okuttu hep gördüðümü
Önümde harfler belirdi ölü kuþlardan
Hakikatin deðiþken soyu çözüldü
Aydým inatçý þüphelerin ardýndan
Varyok, güzelçirkin, iyikötü
Doðruyanlýþ ve gerçekyalan
Görünüþte zýt ve savaþkan
Aslýnda tam da siyam ikizi olan
Tüm kavramlarý okuyup anlamýþým
Yýlgýn ayýlmýþým hülyalardan
Ve baþka bir güz idrak ettim
Her þey bir bütün hem de paramparça
Mesela yukarý bakarken aþaðý da bakýyorduk
Hem atom oluyorduk hem tanrýsal
Hem ölüydük hem de yaþamdan bir dal
Ya uyuklamaktan ya da çok korkmaktan
Güç iþti anlamak, anlamaya hazýr olmak
Zaten neyi deðiþtirebilir ki insan
Olan ölmüþse çoktan

Ýnanamazsýnýz
Otistik bir durumdu zaman
Zerrelere kapanýp susan bir þeydi
Topaç çevirip koca yýldýzlarla
Bir huydu, baþýmýzý döndürüp duran
Çok duygusuzdu elinde olmadan
Yine de durgun aktý kanýmýzda
Bir aðlayýp bir sevinelim diye
Öyle ki seçemedik kandan gülleri
Çünkü malzemesi aynýydý her þeyin
Ýçilen ne ise içen de oydu
Ayný hüzne dökülüyordu
Her varlýðýn huylusu, huysuzu

Ýçimizde dinmeyen kaygýlar
Yetinemezdik yetmeyen bilgimizle
Uygun veya uygunsuz uðraþlarla
Boþluk doldurmaktý tek mutluluðumuz
Bir dayanak bulmak için sesimize
Büyük kulaklar istedi ufkumuz
Kapsam dýþý sorular bulduk
Kýsa cevaplar bekledi toyluðumuz
Oysa gerçek ucu açýk bir boþluktu
Yýldýzlarýn durmadan uzaklaþtýðý
Kimisi esnek sözler duydu
Ýçinin kaçýnýlmaz bozgunundan
Kimisi uyku ile uyanýklýk arasýnda
Sezdi kalbine uyan manayý
Sonra þiirler yazýldý durmadan
Yasalar türedi, kalýplar tuttu bizi
Ve hüzünlü efsaneler yeniledi sabahý
Ýnanmaya yazgýlý bir kuþ olduk
Hep bitiþikti hüzün ile iman
Ney, dinmeyen sesimiz olarak kaldý
Çünkü olan ölmüþtü çoktan

Birden fark ettim
Dili geçmiþ zamanýn olmayan tuzunu
Adem’le ayný vakitte solduðumuzu
Belki de zaman tamamlanmamýþ bir oyundu
Zaman ise kimseye aldýrmadý
Duymadan döndü, durmadan gömdü
Heyhat, tokluk hissi de yoktu
Geçtiðine ikna olduk
Yer ve yüzümüz gittikçe küçüldü
Öyle gördük yaratma yüceliðini
En küçüklerimiz ki fotonlar
Arýlar gibi çalýþtý durdu
Deneyip bozdular sonsuz yapbozu
Akýl ve yazgý taþýyarak her bir yana
Boþluðun tuðlasýyla yorulmadan inþa ettiler
Þu aný ve bir sürü ölü günü
Kimse deðiþimden muaf olmadý
Her bir þey baþka bir þey doðurdu
Gökler, yerler, tüm varlýklar þekillendi
Bizden sonra hüzün çýktý tezgâhtan
Kýsmen okuduk, pek bir þey yazamadýk
Kalbin dikine duran her þeyi gördük
Gariptik, saðalmazdý öldüðümüz
Yine de anlýk ömrümüze göre
Hüzün çok uzun sürdü
Çünkü olan çoktan ölmüþtü

Yahya OÐUZ
Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.