KU
YALNIZLIK BİR ZİNDAN
"Yalnýzlýk, insanýn kendi zindanýnda kendine kelepçe vurmasýdýr."
Derin bir yalnýzlýk çöreklendi içime,
Sessizliðin içinde kýrýldý düþlerim.
Kabuk tutmaz yaralarým döküldü dile,
Bir nefeste kayboldu tüm gülüþlerim.
Kör kuyular gibi yankýlandý içimde,
Sýzýntýsý kapýmý çaldý her gece.
Bir heceyle savurdu bütün geçmiþimi,
Sensizlik kýrdý, geçirdi beni sessizce.
Kim kimdir belli deðil; düþler yitik ve solgun.
Bu yürek acýsý koyuyor insana.
Sýrtýmdaki yükü taþýr içimdeki dalgalara,
Yüzüstü býraktý beni acýmasýz dünya.
Güvendiðim daðlara kar yaðarken,
Acý dolu bir yaraya kalbim kanar.
Çýtý çýkmýyor kör yalnýzlýðýmýn,
Yangýn bacasý dumaný her tarafý sarar.
Kemirir bedenimi,
Kendi kendime yazdýðým mektuplar.
Tekrar tekrar bir tokat gibi iner yüzüme,
Dönüp dönüp okuduðum satýrlar.
Kolum kanadým kýrýk iþte,
Yalnýzlýk soðuk bir dert içimde.
Vuslatýn bestesi ruhumda bir esinti,
Zihnimin yazgýsý karanlýk her yerde.
O kadar ki, gün gelir yalnýzlýk bir zindan olur,
Canýmdan can gider.
Aðýr aðýr çýktýðýn merdivenlerde,
Her basamakta düðümlenir boðazýma eski albümler.
Halil Kumcu
25 Eylül 2024 / Çarþamba / Bartýn
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.