Giderken...

Ýnsan,
Giderken geride býraktýklarýna yanar hep
Bir tek,
Ölüme giderken yandýðý kendisidir.

Bitmez bir yangýn yeridir ölüm,
Hele þerefsizken ölürsen!

Ýnsan denen varlýk,
Bilmecedir hem baþka gözlerde,
Hem kendi gözünde...

Ta ki ölüm gözlere çökende ayýkýr,
Çözer tüm bilmeceleri ama nafile
Zaman kalmamýþtýr kendini dinlemeye
hele ki dinletmeye...

Giderken ölümdür dedik zor olan
Her gidiþ ölüm olarak bilinir
Aslýnda her gidiþ ölüm deðildir
ölümden bir nüktedir biline...

Bilinede giden gittiðiyle övüne...

Kalan?!
Ya kalana ne olacak
Kalmakta bir gidiþtir aslýnda,
Gidene koþamamkta ters yöne gitmek gibidir
Ölümdür velhasýlý kalmakta gitmekte

Giden gitsin
Kalan gitsin...

Ölüm buysa eðer
Doðum yoktur bilinsin...

Giderken,
Ýnsan özlemlerle dolar
Körün renklere olan özlemi gibi,
Bir yüze dokunarak tanýmaya çalýþmanýn zorluðu gibi...

Gitmeler o an deðil
Giderken oturur yüreðe
Daha bir adým ayaða düþmemeiþken.

Gitmek,
Geridekini yok saymaksa eðer
Kalana sormalý yoklukyakarmý?

Yakýyorsa eðer yokluk
Bil ki gidende yanacak,
Yokluk gölün
Yoðurtsuz mayasý...

Giderken susyorsa insan
Anlaþýlmadýðýndan yakýnýyor demektir

Bir ses düþür gövdeme
Sars beni...

Sonra git,
Anlamadýysam seni...

Giderken gölgenide al bari
Bileyim ki yakan güneþtir beni...
Sosyal Medyada Paylaşın: