BİR AYRILIK MEVSİMİ

Üþüdüysen canýmý yakabilirsin.

Hadi gel, tut ellerimi.
Aðustosun son yapraðý gibi düþtüm;
Hayatýmýn son çeyreðinde,
Ýçten içe çürüdüm.

Savruluþum sensizliðimden;
Gözlerim buðulanýp buðulanýp akýyor.
Aynada býraktýðýn suretin,
Piþmanlýklarý uyandýrýyor.

Bir ayrýlýk mevsimiydi;
Kýrýp attýn kolumu kanadýmý.
Sararan hayatlar arasýndan sýyrýlýp
Kýþa çevirdin baharýmý.

Son bir nefes gibi,
Eski meyveler gibi tatlý anýlar.
Melankolinin örtüsü gri gökyüzünde,
Bir gurbet türküsüyle çaðlar.

Vedanýn mevsiminde,
Gözlerimde asýlý kaldý fotoðraflar.
Býçak kesmez aðzýmý;
Kalbimde derin derin boþluklar var.

Sarý sýcak cümleler,
Yaprak yaprak hasretinle ürperir sol göðsümde.
Kirpiklerinin arasýndan,
Ellerim saçlarýnýn çiði kokar bu yerlerde.

Daraðacýna astýn,
Bir keman iniltisiyle saçýmýn aklarýný.
Seni alýp götürdüðünden beri ýslak tren raylarý,
Kopardým eylüllerden takvim yapraklarýný.

Geçtiðin yerler çocuksu gülüþlerine bir türkü yakar;
Bu hüzünlü kuþatma ne menem bir þeymiþ.
Kuþlardaki gitme telaþý,
Issýz sokaklarda yalnýz üþüme hengamesindenmiþ.

Her þey bitti artýk;
Avuçlarýmdaki bir vedanýn hatýrasý.
Þimdi sen yoksun ya,
Ayrýlýða zor ölümü anlatmasý.

Halil Kumcu
13 Eylül 2024 / Cuma / Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: