Üzüldü, yýkýldý, bu hayat yeterince ona eziyet etti, sabretti. Gözlerini kapattý uyudu, güzel rüyalar gördü, uyandý, yine uyandý gördü gerçekleri. Neden uyanýyordu her sabah? Neden huzur içinde sonsuza kadar yatamýyordu? Ne istiyor ondan bu hayat?
Ve artýk yaþananlar ve yaþanmayanlar önemli deðildi, çünkü bir defa kýrýldý, yüreði burkuldu, artýk hiçbir þey eskisi gibi olmayacak, ta ki o güzel an yani ölüm aný gelince ruhu ferahlayacak..
Muzaffer Kýr
Sosyal Medyada Paylaşın:
MuzafferKIR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.